Kochiaans denken

Albert Vos krijgt live op tv een herseninfarct, stormt de studio uit, en krijgt een auto-ongeval. Daarna ligt hij in coma in het ziekenhuis. Zijn broer Joost en ex-vrouw Machteld waken om beurten bij zijn ziekbed. Of hij nog uit zijn coma zal ontwaken, is twijfelachtig maar het is belangrijk dat ze tegen hem praten, volgens de dokters. Dus dat doen ze. Ze hebben beiden een niet zo positieve kijk op hun leven met Albert en daarover vertellen ze hem. Ook de zoon van Albert en een maîtresse verschijnen even aan zijn ziekbed, maar hun rol is slechts van ondergeschikt belang. Het zijn vooral Joost en Machteld die de aandacht opeisen. En Albert natuurlijk.

Om beurten, in meestal korte hoofdstukjes, vertellen Joost en Machteld wat aan Albert, als ze aan zijn ziekbed zitten. Tussendoor ontmoeten Joost en Machteld elkaar als ze elkaar aflossen, en dan praten ze heel kort met elkaar. Op die manier rolt het verhaal zich af. Terwijl ze Albert vertellen wat een slechte man, vader en broer hij eigenlijk is geweest, komen ze tot het inzicht dat het misschien toch allemaal niet zo heel slecht is geweest. Er komen barsten in hun denken. In een heldere, eenvoudige taal, laat Kamphues op die manier bepaalde misverstanden of denkfouten de revue passeren en laat hij de beide hoofdpersonen erachter komen dat alles niet altijd even zwart-wit is geweest. Hoe meer Albert achteruit gaat, hoe meer ze beginnen in te zien dat ze meer van hem houden dan ze dachten.

Het verhaal doet erg denken aan de boeken die Herman Koch schrijft. Het verhaal had uit Kochs pen kunnen komen maar dan had het waarschijnlijk meer twists en spitsvondigheden gehad. Het is niet Kamphues' die tekort schiet; Koch is er gewoon heel erg goed in. Kamphues heeft het in dit boek ook heel goed gedaan. Dit is aangenaam leesvoer.