Niet de beste van de reeks

In Maandagskinderen gaan de ervaren inspecteur Erlendur en zijn nog relatief nieuwe kompaan Sigurður Óli op zoek naar de dader van een brandstichting waarbij een oudere man om het leven is gekomen. Het slachtoffer zat vastgebonden aan een stoel en werd duidelijk met opzet vermoord. Op vrijwel hetzelfde ogenblik springt psychiatrisch patiënt Daníel zijn dood tegemoet vanuit het venster van de inrichting waarin hij al 2 decennia verblijft. De beide zaken schijnen niets met elkaar te maken hebben. Tot blijkt dat de oudere man in de weken voor zijn dood meermaals bij Daníel op bezoek was geweest.

Maandagskinderen is niet het beste werk van Indriðason. Verre van zelfs. Personages als Erlendur en Sigurður Óli worden voor het eerst aan de lezer voorgesteld en schijnen nog niet helemaal zichzelf te zijn. In de latere boeken uit de reeks zijn ze realistischer uitgewerkt. Het verhaal zelf maakt echter wel een zeer goede start en Indriðason stopt veel informatie in de bladzijden zodat het verhaal al zeer snel op topsnelheid zit. Het onderzoek naar de moord schiet razendsnel op en er wordt weinig tijd verspild aan zijsprongen.

Precies datzelfde is uiteindelijk ook de zwakte van het boek. Naar het einde toe wordt er net te weinig tijd uitgetrokken om de afwikkeling van de plot netjes te laten verlopen. Op amper een paar tiental bladzijden tijd vinden de speurders, en de broer van Daníel die een eigen onderzoek voert, alles wat ze nodig hebben om de zaak af te handelen. Hierbij maakt de schrijver zich er meermaals wat al te makkelijk van af. Een paar losse eindjes worden zelfs helemaal nooit vastgeknoopt. Het blijft een prima thriller maar dat einde had absoluut beter gekund. Lezers voor wie dit het eerste boek is van Indriðason, moeten weten dat de volgende boeken veel beter zijn.