Snedig geschreven, inhoudelijk wat flauw

Als twee talentvolle thrillerschrijvers de handen in elkaar slaan en hun populaire personages samenvoegen in één verhaal, krijg je dan een verhaal dat spannend in het kwadraat is, dubbel spannend, of is de verwachting zo groot dat het uiteindelijke resultaat tegenvalt? Karin Slaughter voert Will Trent op en Lee Child Jack Reacher. Beide schrijvers zijn fan van elkaar en bevriend, en gingen de uitdaging aan. Naar eigen zeggen hebben ze jaren aan dit verhaal gewerkt. Op 2 juli 2019 kwam het korte verhaal in het Nederlands als e-boek uit. Merkwaardig genoeg geldt als publicatiedatum voor de papieren versie 5 november. Als dit wordt volgehouden, zal wie alles van Slaughter of Child op papier verzamelt, tandenknarsen van frustratie en uiteindelijk toch twee keer in de buidel tasten, daar kun je gif op innemen. Is hier een nieuwe marketingstrategie geboren?

Reacher heeft zich op Fort Knox in dienst laten nemen op eigen initiatief. Hij is een crimineel complot op het spoor. Trent wordt undercover door het GBI op Fort Knox geplaatst om Reacher in de gaten te houden. Zijn signalement voldoet namelijk aan dat van de dader van een moordpoging uit 1997. Heeft Reacher zich destijds inderdaad laten verleiden tot een koelbloedige misdaad, en kan Trent die cold case openbreken zonder zichzelf te verraden?

Vooraf: ik bekijk dit verhaal als een Slaughterfan die amper wat van Child gelezen heeft. Ik ken Jack Reacher van één boek maar dat is niet genoeg om dit personage eerlijk te beoordelen. Wie beide schrijvers of alleen Child goed kent, trekt misschien andere conclusies. Hou daar rekening mee.

De eerste pagina’s komt het verhaal wat stroef op gang. Enkele houterige zinnen in de vertaling doen bovendien de wenkbrauwen fronsen. Een zin als "Het had twee redenen dat zijn lichaam zo’n pijn deed." klinkt niet lekker. "Zijn lichaam deed pijn om twee redenen." bekt vlotter en past ook beter bij het originele "His body ached for two reasons." Maar de vertaalster vindt haar draai algauw en de houterigheid van de eerste pagina is snel vergeten.

Het personage Trent voelt wat onwerkelijk aan. Fans weten hoe Trent in elkaar zit, en in dit verhaal lijkt hij iemand anders te zijn. De manier waarop heel neutraal naar de vriendin van Trent wordt verwezen, klopt niet. Dat is Sara Linton, punt, niet dé vriendin. Ook Trents baas krijgt geen naam, terwijl ze toch een bepalend personage is in zijn leven. Trents dyslexie dan. Die handicap is overheersend en wordt door Slaughter in haar boeken sterk uitgebuit. Trent kan niet met zijn telefoon omgaan hierdoor en leert voorgeprogrammeerde toetscombinaties uit het hoofd. Mails sturen lukt hem amper, dossiers lezen is voor hem hard labeur en memoriseren. In dit verhaal zien we Trent soepel met cijfers en getallen omgaan, een mail sturen, zijn telefoon vlot hanteren en zelfs geïnteresseerd de rug van een boek lezen. Niet onmogelijk, maar het gaat allemaal net te makkelijk. Neen, hier wordt geen geloofwaardige Will Trent neergezet.

In een kort verhaal moeten de dingen versneld vooruitgaan. Er is geen ruimte voor overweging of diepe gedachten, maar er is daarentegen wel veel aandacht voor snelle en snedige conversaties en dito acties. Die conversaties zijn aangenaam. Er zitten leuke woordgrapjes in en de personages zijn niet op hun mondje gevallen. Die aanpak steekt absoluut niet tegen, integendeel.

Ondanks de beperkte ruimte zitten er ook veel wetenswaardigheden in het boek. De gang van zaken bij het betreden van Fort Knox is interessant, en kleine feitjes zoals de achtergrond van de troy ounce eveneens. Een enkele keer voegden de auteurs een wetenswaardigheid te veel in. Reacher en Trent hoefden nu ook weer niet als wandelende Wikipedia afgeschilderd te worden.

Hier en daar bevat het verhaal een vreemd detail. Als twee tijdelijke gelegenheidswerknemers van Fort Knox bij de ingang op wel tien verschillende manieren gescand worden op alles wat de goudvoorraad daar in gevaar kan brengen, is het dan logisch dat ze wel hun telefoon mogen houden en gebruiken, vraagt een mens zich af? Is spionage dan echt zo makkelijk?

De Engelse versie van dit boekje is 80 bladzijden lang, de Nederlandse 128 bladzijden. Dan weet je meteen dat de uitgever het ondertussen overbekende en steeds meer gebruikte truukje toepaste: het verhaal wordt aangevuld met een vooruitblik op een te verschijnen, of pas verschenen nieuw boek van de auteur. Het is een reclameverhaal, een publiekslokker. In dit geval gaat het om Laatste weduwe van Karin Slaughter. Van Lee Child geen leesvoorbeeld. Waarschijnlijk kan zijn populariteit bij ons niet op tegen die van Slaughter en was het de extra bladzijden niet waard.

Al bij al is het verhaal niet erg goed. Het is heel Amerikaans, met veel vertoon van spierballen en veel aandacht en respect voor oorlogsveteranen. Afhandeling van acties en plotwendingen zijn eerder simpel en flauw. De wisselwerking tussen de twee personages levert weinig vuurwerk op en vooral Trent komt er maar bekaaid vanaf. Laatste adem of Kwijt, twee andere korte verhalen van Karin Slaughter, zijn stukken beter. Dit korte verhaal doet niet zoveel. Het wordt gered door de snedigheid waarmee het geschreven is, die is dan weer heel fijn om lezen.