Thomas Berg blijft boeien

In Leuven, waar nooit iets gebeurt dat de Dienst Geweld van de politie aanzet tot overuren maken, sterven deze keer op korte tijd na elkaar maar liefst vier mensen. De eerste twee overlijdens worden niet als verdacht beschouwd. Een vrouw wordt aangereden en overleeft het ongeluk niet, en een oudere dame sterft wat een natuurlijke dood lijkt. De enigen die zich hier vragen bij stellen zijn Cloë Winters, dochter van de eerste vrouw, en Dries Haelterman, van wie de tweede vrouw de oudtante is. Omdat de moeder van Cloë ook de gezelschapsdame van de oudtante van Dries was, brengen de gebeurtenissen hen al snel in contact met elkaar. Als korte tijd later ook een professor en een van zijn doctoraatsstudenten, worden gedood, begint ook hoofdinspecteur Thomas Berg ervan overtuigd te raken dat de verschillende gebeurtenissen in verband staan met elkaar. Het ziet ernaar uit dat gebeurtenissen tijdens WO II aan de basis liggen van wat er zich in het heden afspeelt.

Thomas Berg is doorgaans nogal een einzelgänger wiens ondergeschikten wel het werk moeten opknappen maar aan wie hij niet altijd alles vertelt waardoor hij ze steeds een stap voor blijft. Deze keer is ook een hoofdrol weggelegd voor Cloë en Dries, die op eigen houtje een aantal dingen ontdekken. Dat levert een puzzel op met een zeker Dan Browngehalte. De twee jonge mensen die zelf op zoek gaan naar de betekenis achter een cryptisch gedicht en die de verborgen boodschappen op genomen foto’s proberen te ontcijferen, hebben wel iets van Robert Langdon, ook al speelt ‘Tot de dood ons scheidt...’ zich volledig in Leuven af. Het boek is niet heel ingewikkeld maar vraagt toch de nodige aandacht van de lezer. Het is wat diepgaander dan de doorsnee politieroman. Achteraan het boek plaatste de uitgever een citaat van journalist Lukas De Vos: ‘Jo Claes leerde zijn volk niet lezen. Hij leert het nadrukkelijk lezen.’ En daarmee raakt hij precies de kern van waar Jo Claes voor staat.

Dat nadrukkelijk lezen slaat in dit boek niet alleen op het oplossen van het mysterie, maar ook op de lezingen over architectuur, schilderijen en beeldhouwwerken die Claes opnieuw veelvuldig in de plot monteert. Ook slaagt hij er wel eens in de lezer nieuwe woordenschat bij te brengen. Het gebeurt de ervaren lezer maar zelden dat zijn woordenschat door het lezen van een boek wordt uitgebreid. De meeste auteurs of vertalers maken immers gebruik van een vaste subset uit alle woorden die het Nederlands rijk is. Schrijvers die buiten die vijver gaan vissen en nieuwe woorden opdiepen, zijn zeldzaam. Meestal opereren ze binnen het genre van de literatuur. Claes is zo een van die schrijvers en bijzonder is dat hij zich binnen het populaire misdaadgenre bevindt, waar de nadruk doorgaans op de misdaad en het oplossen ervan ligt, en zelden elders. Een goed verhaal brengen en ondertussen de lezer nog iets bijbrengen zonder dat deze het gevoel krijgt onderwezen te worden, het is een kunst op zich.

Zoals steeds slaat Thomas Berg ook wel een keer aan het koken. Na enige boeken te hebben gelezen, begint het op te vallen dat er wel vaak pasta gekookt wordt. Aan het begin van het boek bevindt Berg zich bovendien op vakantie in Italië. We verdenken Claes er stilaan van een liefde voor de Italiaanse cultuur te koesteren.

Net zoals de vorige vier boeken zit dit verhaal prima in elkaar. Voor een keer geen liefdesperikelen voor Berg die wel weer zijn ietwat norse zelf is, maar verder opnieuw een dikke, van begin tot eind boeiende, misdaadroman waarin alles klopt.