Te veel absurditeit werkt niet in het voordeel van het boek

Ik kocht dit boek op Towel Day, wat me wel een mooie symbolische geste leek. Ik had het nog nooit gelezen maar wist er toch al heel wat van, omdat het boek nu eenmaal een soort van Bijbel is voor liefhebbers van sciencefiction en fantasy en nog een paar andere vreemdsoortige bevolkings-subgroepen. Ik wist al waar handdoeken voor dienden, waar 42 voor stond, en dat ik mijn naam gemeen had met een depressieve robot, dus kon dit boek niet anders dan een vijfsterrenaankoop worden. Toch?

Hm, het bleek uiteindelijk toch minder eenvoudig. The Ultimate Hitchhiker's Guide to the Galaxy bevat de 5 boeken die Douglas Adams schreef, en nog een bonusverhaal. Meer dan 800 bladzijden aan leesvoer. Maar uiteindelijk raakte ik maar matig enthousiast over het boek. Het is een aaneenschakeling van absurde situaties die zich afspelen in al de ons bekende dimensies van ruimte en tijd. Er wordt duchtig heen en weer gereisd en ondertussen beleeft hoofdpersonage Arthur Dent het ene knotsgekke avontuur na het andere. Typisch Britse humor, die ik doorgaans zeer goed kan smaken. Hier vond ik het echter een beetje te veel van het goede. Het is moeilijk om lang na elkaar geconcentreerd te blijven bij het lezen van zoveel onzin. Al tijdens het lezen van het eerste van de vijf boeken werd het me duidelijk dat ik dit boek niet in een keer kon uitlezen. Ik heb tussen elk van de boeken dan ook een ander boek gelezen zodat ik weer voldoende kon opladen voor het volgende deel. Toch heeft dat niet helemaal geholpen want elk boek had boeiende passages maar ook ronduit vervelende passages. Wel is het zo dat Douglas Adams er altijd weer in geslaagd is originele dingen te bedenken, en de meeste absurde situaties waarvan je je afvraagt wat daar de bedoeling van is, blijken aan het eind van een boek toch allemaal netjes in elkaar te passen en een betekenis te hebben. Maar te veel absurditeit in een boek werkt uiteindelijk toch ook averechts, heb ik mogen ondervinden.