Meer typische King-horror dan detective

Wisseling van de wacht is het derde en laatste deel van de Mr. Mercedestrilogie. Toen het eerste boek van de trilogie (Mr. Mercedes) verscheen, werd aangekondigd dat Stephen King een zijstap maakte, weg van zijn typische horror, naar een ouderwetse detective. Het waren overigens Kings eigen woorden. In het eerste en tweede boek heeft hij die belofte waargemaakt, maar in dit laatste deel heeft hij het niet kunnen laten toch weer de horrortoer op te gaan. Het is nog steeds een detective maar de paranormale insteek die hij al sinds zijn debuut met Carrie met zekere regelmaat in zijn boeken stopt, is in Wisseling van de wacht weer helemaal terug.

Is dit een probleem? Neen, helemaal niet. King is King, met een eigen stijl die hem miljoenen fans heeft opgeleverd en Wisseling van de wacht zal weinig fans teleurstellen. Diegenen die niet echt houden van Kings horror-met-paranormaal-kantje en de Mr. Mercedestrilogie net waren gaan lezen omdat hij anders is, worden misschien wél teleurgesteld.

Op het einde van deel twee werd al verklapt waarrond het laatste deel zou draaien. Brady Hartsfield, die als een plant voortleeft sinds Holly Gibney hem op het hoofd heeft geslagen met een sok vol kogellagers, blijkt minder catatonisch te zijn dan werd gedacht en slaagt erin met zijn geest en met behulp van een computerspel en het internet mensen te manipuleren en tot zelfmoord te drijven. Bill Hodges, Holly en Jerome Robinson, de drie hoofdrolspelers uit de beide voorgaande boeken, doen er alles aan om hem te stoppen. De manier waarop het boek naar een climax toegaat is spannend en typisch King.

Bill, Holly en Jerome zijn aangename personages om over te lezen. De manier waarop King de aan het aspergersyndroom lijdende Holly leven geeft, is zeer geslaagd en het maakt haar het meest sympathieke personage van dit boek en bij uitbreiding de hele trilogie. Het boek zelf is bij momenten een beetje traag. Het begin en het einde zijn prima maar in het midden mist het de vaart die de andere twee delen wel wisten te behouden. King kan het zich permitteren om dikke boeken te schrijven maar in dit geval is het boek niet eens dik en toch lijkt het alsof hij de boel wat wilde rekken om het alsnog volgeschreven te krijgen. Wel jammer, maar het blijft een knap slot van de trilogie.

Een kanttekening bij het nawoord van King. Daarin vermeldt hij de website en het telefoonnummer van de zelfmoordhulplijn. De vertalers hebben het adres van de site en het telefoonnummer aangepast en daarin deze van Nederland geplaatst. Een goede en logische beslissing, maar aangezien uitgeverij Luitingh Sijthoff ook aanzienlijk wat boeken verkoopt in Vlaanderen, had het van respect getuigd als ze ook de Vlaamse website (www.zelfmoord1813.be) en telefoonnummer (1813) hadden vermeld.