Kate Atkinson is een van de beste Engelse schrijfsters van dit moment. Na haar succesvolle “gewone” romans waagde ze de sprong naar het genre van de spannende boeken, zoals Susan Hill dat deed met haar Simon Serailler-serie. "Echte schrijvers" blijken hun hand niet om te draaien voor het uitzetten van een behoorlijke plot en het opbouwen van spanning. Dat is logisch, dat deden ze altijd al, maar nu gebruiken ze hun vaardigheden voor een ander soort verhalen.
Toch is op Case Histories van alles aan te merken: toevallig dat de drie oude zaken met elkaar verwant blijken te zijn, toevallig dat de afloop voor de meeste personages wel erg gunstig is, jammer dat het verhaal van Michelle een open einde heeft, overdreven dat zo veel personages zoveel ellendigs hebben meegemaakt.
Maar deze bezwaren worden ruimschoots gecompenseerd. Om te beginnen kan Atkinson waanzinnig goed schrijven: de citaten vliegen je om de oren, de observaties zijn scherp, maar tegelijkertijd verwoord op die typisch nonchalante manier waar Engelsen het patent op schijnen te hebben, het verhaal lijkt alle kanten op te fladderen, maar ondertussen heeft de auteur de touwtjes strak in handen. En knap hoe ze tussen neus en lippen door de tragiek beschrijft, die wel degelijk deel uitmaakt van de verhaallijnen, overdreven of niet.
Ook mooi is dat alle moorden die gepleegd worden behoorlijk gewelddadig zijn, zonder dat dit stoort. Atkinson kan zich heel veel melodrama veroorloven, omdat alles wat echt belangrijk is toch wel door de soms bijna absurdistische bovenlaag zichtbaar blijft.