De Montalbano-verhalen volgen een vast patroon: er vinden raadselachtige gebeurtenissen plaats, niet per se gewelddadig, maar in een later stadium gaan de zaken bijna altijd serieus mis. Tijd voor de chagrijnige commissaris om in te grijpen. Dat gaat goed, maar niet voordat er een paar vergissingen zijn begaan en er flink is geruzied en gevloekt.
Natuurlijk is dit een concept dat bijna per definitie gekunsteld en bedacht is; bij Camilleri gaat het echter niet zozeer om misdaad en ontknopingen, maar veel meer om de ideeën die achter de misdrijven zitten en de antwoorden die de maatschappij heeft, of niet heeft. Dat de sfeer van de boeken af en toe chaotisch is, en dat er veel en lekker wordt gegeten, is allemaal meegenomen.