Literaire recensie: 'het meisje in de trein'

Een recensie, geschreven door iemand die sporadisch leest, van een boek van 360 pagina’s genaamd Het meisje in de trein met als auteur Paula Hawkins. Om meteen een gelijkenis te vermelden tussen de schrijfster van het boek en de schrijver van deze recensie: we hebben beiden geen thrillerervaring. Ik had vooraf nog nooit een thriller gelezen en Paula Hawkins had nog nooit een thriller geschreven. Ik denk dat ik kan besluiten dat het eerste contact voor beiden goed verlopen is. Ik heb het boek zeer snel uitgelezen en het succes van Paula Hawkins is bijzonder.

Wie is Paula Hawkins, is ze ook zo bijzonder? Ze is 43 jaar en afkomstig uit Zimbabwe. Vanaf haar zeventiende bracht ze haar leven door in Londen en studeerde daar aan de University of Oxford. Later werd ze journalist bij het Brits tijdschrift The Times en schreef vooral economische artikels, ze schreef zelfs een werk waarin ze financieel advies gaf aan de vrouw, The Money Goddess. Onder de artiestennaam Amy Silver schreef ze vier romans, meer specifiek, fictieve, romantische komedies. Het was lang wachten op absoluut succes tot ze besloot een wat donkerder genre te proberen. Haar eerste thriller, Het meisje in de trein was meteen een treffer.

Het meisje in de trein is een heel speciaal boek. Wanneer je de cover bekijkt, zie je al gauw de titel met daarachter een bewegende trein. Die afbeelding sluit nauw aan bij de titel, maar of de vage schim van de trein ook nog iets anders betekent , kom je te weten uit het verhaal.

Het boek omvat veel thema’s waaronder relaties, liefdesverdriet maar ook partnergeweld, moord en vermissing. Dit zijn allemaal thema’s die aan bod komen doorheen het verhaal maar alles draait in het boek rond alcoholverslaving. Paula Hawkins schrijft in de ik-persoon, maar niet vanuit één standpunt. Bij het lezen van het boek merk je ook meteen dat elk hoofdstuk begint met een datum, de schrijfster maakt zelfs een onderscheid tussen morgen en avond. Eerst lijkt het allemaal zeer gestructureerd, tot je merkt dat het niet chronologisch geschreven is. Soms gaat het bij de ene getuigenis over een dag in juli en enkele pagina’s later bij een andere getuigenis over een dag in januari. Bij het lezen van het boek krijg je het gevoel dat je drie persoonlijke dagboeken leest die door elkaar gehaald zijn.

Drie jonge vrouwen geven ons een kijk in een stuk van hun leven. De eerste vrouw die aan het woord komt is Rachel. Ze is meteen de belangrijkste. Vroeger had ze nog alles waarmee een doorsnee vrouw gelukkig kon zijn maar dat is helemaal veranderd. Ze woonde samen met haar man aan het treinspoor, in een buitenwijk van Londen. Haar leven zag er rooskleurig uit, ze hield van het daverend geluid van een voorbij scheurende trein en van de kleine dingen in het leven. Ze had een grote kinderwens maar door omstandigheden kon die niet vervuld worden. Ze begon te drinken en dat kon ze niet meer laten. Dan verliest ze haar man aan een andere vrouw, ze raakt haar job kwijt en haar huis en ze moet intrekken bij een vriendin Cathy. Ze vult haar dagen met het drinken van blikjes gin-tonic of flessen wijn. Elke dag vertrekt ze ’s morgens met de trein richting Londen en keert ze ’s avonds huiswaarts omdat ze niet wil toegeven aan Cathy dat ze haar job verloor. Rachel is een zeer fantasierijke persoon. Vanuit de trein ziet ze mensen waarbij ze dan een heel leven verzint. Gedurende al de tijd dat ze doorbrengt op trein, is ze het hardst gefocust op een koppel dat enkele huizen verder woont dan haar ex-man, Tom. Volgens Rachel heten ze Jess en Jason. Het is een jong koppel dat vredig samenleeft.

De tweede vrouw die aan het woord komt is Megan, ook wel Jess genoemd door Rachel. Op het eerste gezicht lijkt zij het gemakkelijkste en leukste leventje te leiden. Maar dat blijkt minder waar te zijn. Nu haar kunstgalerij failliet is, weet ze met zichzelf geen blijf meer en slaat de verveling steeds meer toe. De relatie met haar man verslechtert en ze krijgt enkele affaires met andere mannen.

Als laatste heb je Anna, de nieuwe vrouw van Tom. Je krijgt nooit een objectieve weergave van haar persoonlijkheid omdat de beschrijvingen van Rachel alles behalve positief zijn. Ze had immers alles waarmee Rachel nu gelukkig zou zijn. Een relatie met Tom, een kind en een huis aan het treinspoor. Door de telkens weerkerende jaloers getinte gedachten van Rachel komt ze steeds minder sympathiek over bij mij. Ik krijg het gevoel dat ze steeds voor niets boos en ongerust wordt en soms zelfs hysterisch.

Het leuke aan de schrijfstijl is dat je hetzelfde verhaal leest, telkens door de ogen van een andere persoon. Zo geeft Paula Hawkins je de mogelijkheid om te kiezen bij welk personage je je het best voelt. Rachel heeft bij mij het meeste sympathie opgewekt. Al ligt haar leven helemaal overhoop en begaat ze veel fouten, toch las ik het liefst haar getuigenissen, misschien komt het omdat ik medelijden kreeg met deze vrouw. Bij het lezen van haar getuigenissen besef je na een tijdje wel dat ze misschien niet helemaal juist zijn. Doorheen het verhaal probeert ze de gebeurtenissen te reconstrueren, al laat haar geheugen haar soms wel in de steek. Dat geeft ze ook zelf aan. Ze zegt namelijk te weten dat je korte termijngeheugen niets meer opslaat, als je te veel gedronken hebt. Haar drankgedrag en haar soms wat vage belevenissen/verhalen zou je kunnen terugkoppelen aan de afbeelding op de cover van het boek, de vage schim van een voorbijrijdende trein. Maar dat is natuurlijk niet met zekerheid te zeggen. De cover komt niet van de schrijfster, hoewel die er wel mee akkoord zal zijn geweest


Dit boek is niet zomaar een thriller. Nee, het is de VN-thriller van het jaar! Ook kreeg het boek vijf sterren in de jaarlijkse thrillergids van Vrij Nederland. Of deze beoordeling ook voor mij terecht is als eerste thriller?

Een aarzelend begin van het boek deed me twijfelen, maar na honderd pagina’s werd het boek steeds interessanter. Vooral het laatste kwart van het boek was een schot in de roos, het werken naar de climax en de verkeerde weg opsturen van de lezer heeft Paula Hawkins zeer goed voor elkaar gekregen. Ik geloof er zelfs in dat zij voor mij de aanzet heeft gegeven voor een levenslang leesvertier. Kun je aan een boek een betere appreciatie geven ?