De dictatuur van de natuur

Chris De Stoop heeft een indrukwekkend boek geschreven over het sociale drama van boeren die in het nauw komen.  Dat leidt tot een bizarre mengeling van weemoed, vertwijfeling en weerbaarheid. Het resultaat is literaire non-fictie van hoog niveau. Terecht verwijst hij naar George Monbiot de Britse pleitbezorger van het scheppen van nieuwe wildernis. Die stelt drie eisen: 'Het moet zo veel mogelijk samengaan met het behoud van het traditionele platteland, het mag om sociale redenen alleen met de instemming van de mensen, en het mag om morele redenen niet op de vruchtbaarste gronden.'
Dit is mijn hof laat op indringende wijze zien hoe groot het menselijke leed is als aan deze basale voorwaarden niet is voldaan.De Stoops wrevel richt zich vooral op 'de groenen.' Ooit streden de boeren en de natuurliefhebbers samen tegen de uitbreiding van de Antwerpse haven. Akkers en weiden moeten plaatsmaken voor grenspark Groot Saeftinghe, 'de grootste brakwaterwildernis van Europa.' Inmiddels zijn het boerenland, de historische hoeve en honderden bomen opgeofferd voor 'Intergetijdengebied Hedwige-Prosperpolder.'
Dit is mijn hof is het horrorverhaal van het Europese natuurbeleid. Zelden riepen de gevolgen van de Europese regels zoveel onbegrip en protest op. In de ogen van De Stoop hebben de groenen hun ziel aan de duivel verkocht. In ruil voor natuurcompensatie staakten ze hun verzet. Gevolg? De boeren zijn tweemaal het haasje.

Door middel van prachtige beschrijvingen van de natuurlijke inwoners van de polders in het Waasland, komt dit eeuwenoude natuurlandschap met al zijn flora en fauna tot leven. Door dit te contrasteren met de snelwegen langs de polder en de drift van de mens om de natuur te controleren (de polder moet en zal onder water worden gezet), is een spanning voelbaar tussen oud en modern, traditie en nieuwigheid, geschiedenis en het nu.