Is Ignacio wel zo Lucky?

Lucky Boy

Hoewel het niet vaak voorkomt had ik bij dit boek ontzettend veel moeite om in het verhaal te komen. Dit was nog en eens zo zeer vanwege het verhaal zelf. Maar het Engels wat gebruikt wordt is niet mijn Engels. De schrijfster gebruikte vaak korte zinnen of hele lange met ontzettend veel komma's. Ook werd er niet altijd naar mijn idee goed Engels gebruikt, dit lag waarschijnlijk aan het feit dat de hoofdpersoon een Mexicaanse immigrant is die ook geen of in ieder geval slecht Engels spreekt. Hierdoor vond ik het verhaal lastig lezen en kostte het me veel moeite om door het verhaal heen te komen. Terwijl het verhaal op zich goed is.
Het onderwerp van pleegzorg en illegale immigranten een kinderwens hebben en daar niet op de natuurlijke wijze aan kunnen voldoen. Een kind hebben en door omstandigheden dat het kind waar je zoveel van houdt van je gescheiden wordt en je niet weet waar hij is. Al deze onderwerpen worden in het boek goed omschreven en doen je uiteindelijk meeleven met de pleegmoeder. Ook de biologische moeder zorgt ervoor dat je met haar meeleeft, de dingen die zij gaandeweg meemaakt dat gun je niemand. Naarmate het verhaal vordert begon ik aan de schrijfstijl te wennen en las het uiteindelijk wat beter weg.
Ook de manier van schrijven vanuit twee-vertelperspectieven is fijn, hierdoor kom je van beide moeders dingen te weten. Zoals de kinderwens van Kavya en hoever ze bereidt is te gaan hiervoor, als het beloofde land Amerika vanuit Solimar haar perspectief. Het is een boek waar je van moet houden en ondanks dat het qua schrijfstijl niet mijn ding is zit er wel een goed verhaal achter. En toch blijf je aan het eind met de vraag achter is Ignacio wel zo'n "Lucky Boy"? Want eerlijk gezegd ik weet het niet zeker.