Book review: De stem van de zee

Toen dit boek op mijn pad kwam en ik hoorde dat het iets te maken had met de legende van koning Arthur, was ik meteen verkocht. Is het omdat ikzelf een Keltische naam heb, maar ik heb gewoon iets met Arthur Pendragon en zijn avonturen. Ik deed dan ook een klein vreugdedansje toen de Visserskoning opdook in het verhaal.
Alsof mijn enthousiasme voor het boek nog niet groot genoeg was, kwam ik nog te weten dat ook verhalen vanonder de zeespiegel – selkies! - werden verweven in de verhaallijn. Tsja, ik ben een beetje een geek wanneer het op mythologie en volksverhalen aankomt dus… De Stem van de Zee stond erg hoog op mijn verlanglijstje. Ik was dan ook enorm blij dat het ditzelfde boek was dat in de goodiebag zat die je kreeg op het winterse evenement van Storm Publischers: Winter Storm.

De voorbije jaren werd de boekenmarkt overspoeld door dystopische verhalen, denk maar aan The Hunger Games, Divergent, The Maze Runner,… Je kan je dus misschien afvragen wat er nu anders is aan De Stem van de Zee? Wel, om mee te beginnen is het verhaal van Nederlandse bodem en ik ben gewoon fan van de specifieke dystopische setting ervan. Geen facties of experimentele steden waar de inwoners als het ware laboratoriumratten zijn. In Mara Li’s verhaal verandert de hele wereld door een meteorietinslag. Het waterpeil stijgt, steden worden overspoeld, zure regen die het water ondrinkbaar maakt, een mysterieuze ziekte die toch wel heel bekend in de oren klinkt, de maatschappij die gebukt gaat onder deze ramp… Het lijkt allemaal zo echt. Alsof het op een bepaald moment in de tijd ook echt kan gebeuren met onze blauwe planeet.
Naast de ‘echtheid’ die als een rode draad door het verhaal loopt, heeft het boek ook een magisch kantje. De gave van Nimue en haar moeder, de Andere Wereld, het eiland Avalon, de geestverschijning die over Nimue lijkt te waken… My kind of book.

Aangezien ik zelf ook schrijf, weet ik hoe moeilijk het is om je lezers te laten zien door woorden. Als schrijver heb je vaak levensechte scenes in je hoofd. Je ziet de personages en de setting zo duidelijk voor je dat het lijkt alsof er een film voor je ogen speelt. En dan moet je die beelden omzetten in woorden op zo een manier dat de lezer ongeveer ziet wat jij zag. Niet altijd even gemakkelijk.
Ik vind dan ook dat Mara Li meer dan één schouderklopje verdient want terwijl ik las zag ik de omgeving haarscherp voor me. Het huis van Nimue en Arthur op het strand, de Lappenpop, het schelpenhuis in Avalon, het huis met de rode gevel, de kerk van het dorp en de kerk in de stad met de tweelingtorens,… Het was alsof ik gewoon naast de personages stond als een nieuwsgierige observator. De poëtische schrijfstijl paste zo goed bij dit verhaal en las ongelofelijk vlot. Bovendien neemt de spanning toe met elk hoofdstuk dat voorbijgaat en maakt het heel moeilijk om het boek weer neer te leggen.

Eén van mijn meest favoriete dingen in het hele verhaal is de dynamiek tussen Arthur en Nimue. Hun discussies, hun grapjes, hun blindelings vertrouwen in elkaar, hun zorgzaamheid voor de ander,… Het is precies zoals een zus-broer relatie hoort te zijn. Ik betrapte me er dan ook meer dan eens op dat ik zat te grijnzen tijdens het lezen omdat sommige momenten me deden denken aan mijn eigen broer en mezelf. Misschien een grappig weetje, mijn broer heet Yannick (al zal je pas ontdekken waarom dit grappig is wanneer je het boek hebt gelezen).
Arthur en Nimue hebben mijn hart gestolen, maar er is nog één karakter waar ik wel een boon voor heb. Nu ja, een boon… Het ene moment zou ik hem willen knuffelen en het andere moment zou ik hem een tik op zijn achterhoofd willen geven en roepen ‘wat doe je nu toch?!’. Ik heb het dus over Will die een beetje de rol heeft van your favourite enemy and your most hated friend. De jongen met een zeker duister aura rondom zich en honderden plannetjes in zijn hoofd. Ik hoop nog veel van hem terug te zien.
Van wie ik niet hoef te hopen ze terug te zien, maar het al zeker weet, zijn Nimue en Arthur. De Stem van de Zee is namelijk het eerste boek in de ‘Eiland in de Mist’ trilogie. Driehonderdenacht pagina’s is dus nog niet het einde, en dat is maar goed ook! Want – bij deze wees allen gewaarschuwd - het eindigt op een zeer spannende cliffhanger. Gelukkig is deel twee De Roep van Avalon reeds verschenen eind januari en komt deel drie De Komst van de Koning uit deze zomer. Ik weet dus waaraan ik mijn geld ga besteden ;)

Mijn reviews kan je ook terugvinden op mijn blog www.quillscene.wordpress.com