Een gekunsteld, afstandelijk en somber verhaal

Niet gedacht dat ik een boek van Hanna Bervoets maar met twee sterren zou beoordelen. Maar helaas kreeg ik zelf maar bar weinig gevoelens bij dit, ik quote: 'troostrijke moderne sprookje over gemis, genegenheid en affectie'.

Het verhaal gaat over een aantal eenzame mensen. Twee personages hebben elkaar net verlaten, een ander heeft z'n vrouw verloren, de vierde zit vast in een uitzichtloze relatie.

Ieder krijgt ze een klein fluffig bolletje in handen dat tegen hen praat. Het bolletje stelt vragen, vertelt en zet de personages aan het denken. Allemaal ontwikkelen ze een vreemde intimiteit met het pluizige bolletje. Ze hechten zich er aan en beschermen het. Door deze soort van surrogaatrelatie gaan zij anders tegen hun eigen leven en de liefde aankijken.

Hoewel ik het idee interessant vind, viel de uitwerking me nogal tegen. Ik vond de filosofieën in dit boek nogal overdadig. Er worden veel ideeën geponeerd, soms meerdere in één zin, en lang niet altijd uitgewerkt of onderling verbonden. Daardoor komt deze ideeënstroom wat gekunsteld en soms zelfs wat pedant over. Ik kreeg bij tijd en wijle het idee dat filosoferen een doel op zichzelf was.

Ondanks dat er rijkelijk met filosofische ideeën wordt gestrooid, behield het verhaal verder een bepaalde mate van oppervlakkigheid. Ik kwam er niet in. Eerdere boeken van Hanna Bervoets spraken me aan door de rake observaties en de geloofwaardige personages die ze neerzet. In dit boek kreeg ik zelden gevoel bij de personages. De verhaallijnen waren ook vaak onsamenhangend. Als ik eindelijk interesse kreeg voor een personage, werd de verhaallijn alweer onderbroken.

Eindconclusie: twee sterren voor dit verhaal dat helaas bij mij niet beklijft, noch door inhoud noch door sfeer.