Prachtig verhaal over de gebrekkige schoonheid van liefde

Wat een mooi, klein ontroerend verhaal.

Wanneer Lucy Barton voor langere tijd in het ziekenhuis ligt, komt haar moeder een aantal dagen en nachten aan haar bed zitten. Ze praten met elkaar over mensen die ze kennen en over lichte onderwerpen. Nooit over elkaar en vroeger, terwijl daar zoveel over te zeggen zou kunnen zijn. Toch betekenen die paar dagen de wereld voor Lucy.

Het is een verhaal over de gecompliceerde relatie van een een vrouw met haar moeder, over een jeugd in armoede, een onveilige thuissituatie. Maar meer nog over de gebrekkigheid van de liefde, de eindeloze loyaliteit aan je eigen familie, de voortdurende hunkering naar verbondenheid en goedkeuring.

Vaak laat Elizabeth Strout gebeurtenissen en feiten impliciet. Je krijgt als lezer slechts een glimp van hoe het zal zijn geweest. Daardoor komt het verhaal heel realistisch over en wordt het nergens melodramatisch, ondanks de heftigheid die je tussen de regels door leest.

Prachtig is ook de wijze waarop Strout Lucy's stroom van gedachten en twijfels verwoordt. Zoals dit citaat: 'Misschien bedoelde ze dat ik al hard was. Misschien bedoelde ze dat, maar ik weet niet wat mijn moeder bedoelde.'

Vier sterren voor dit mooie, kleine verhaal. Zeker de moeite van het lezen waard!

Er staat één observatie over het schrijverschap in die mij nog bezig houdt: 'Je zult maar één verhaal hebben. [...] Je zult dat ene verhaal op verschillende manieren schrijven. Maak je nooit zorgen over verhalen. Je hebt er maar één.' Dat vind ik een mooie en ook geruststellende gedachte.