Inspirerend en soms wat saai tegelijk

Ironisch genoeg begon ik aan dit boek omdat de deadline van de bieb er aan kwam. Dit boek gaat over Miriam Lancewood die met haar dertig jaar oudere man Peter in de wildernis gaat leven. Op de meest afgelegen en onherbergzame plekken in Nieuw Zeeland. Vrij van deadlines en moeten, zoveel mogelijk zelfvoorzienend, back to basic. 'Leven in schoonheid' noemt Lancewood het zelf.

Ze gaan steeds een stapje verder. Eerst leven ze nog lange tijd op één plek, daarna gaan ze trekken als nomaden. Met pijl en boog schiet Lancewood avondeten. Ze leren welke eetbare planten en bessen er zijn.

De bieb heeft dit boek gecategoriseerd als 'Nieuw Zeeland'. Begrijpelijk, maar ook niet helemaal. Ik vind het ook een spiritueel boek. Lancewood beschrijft op de eerste plaats een reis naar zichzelf. Hoe meer ze inpassen in de natuur, hoe meer moeite ze hebben met aanpassen aan de huidige samenleving.

Op den duur wordt het verhaal wel wat langdradig en gaat het in de herhaling. Meer spirituele ervaringen op meer prachtige plekken in Nieuw Zeeland. Bovendien is het ook niet bijzonder goed geschreven.

Ondanks dat, vind ik het een inspirerend boek. Het laat me met interessante overdenkingen achter over eenvoudiger leven en meer in contact met de natuur. Het is zo'n verhaal dat voor eventjes maakt dat ik m'n huis wil verkopen om met al m'n Boekenwurmpjes in de natuur te gaan rondtrekken met een tent op ons rug. (Dat ik nog niet één benodigde 'skill' heb om te overleven, doet uiteraard niet ter zake in deze dagdroom.)

Mijn leven in de wildernis' - Miriam Lancewood: ⭐️⭐️⭐️