Reggie Baay legt het DNA neer van mensen, die binnen de gruwelijkste situaties handelen, overleven.

Het kind met de Japanse ogen geschreven door Reggie Baay. Pak het boek, lees de achterzijde, draai het om, kijk het kind aan, deze kijkt, gelijkt mij, onbevangen, stil en 'uitnodigend', heb de de titel van het boek in je hoofd. Kijk naar de ogen. Houd het boek vast, laat de gelezen woorden neerdalen en stap in het verhaal, neergelegd door een zoon van, broer van –.

Vanaf de eerste zin, word ik meegenomen, intiem de wereld in van mensen, die gevormd zijn in en door intens pijnlijke gebeurtenissen in het verleden, welk nu ook nog elke dag in de wereld plaatsvinden. De toon van het boek is onbevangen, mild. Doch je voelt gelijk ook een de pijn en het verdriet, welke de mensen met zich meedragen. Deze voelt de 'zoekende' schrijver ook.

Ik werd gelijk geraakt: vanwaar? De tijdsfase welk wordt beschreven, 'ken' ik niet. Doch ik ben als kind van ouders, die in de WOII geboren zijn, opgegroeid in Arnhem onder de verwerkende 'sfeer' van de WOII. Mijn opa kende het woord Duitsers niet, alleen het 'foute' woord voor hen. 'Ervoer' de gevoelens van een oorlog.
Engelse parachutisten kwamen vanaf een onbepaalde tijd, ieder jaar enkele dagen in september, bij 'ons' logeren. Ik mocht de waarde van een monument ervaren, hoorde geen verhalen over de oorlog.
Op de middelbare school had ik een Molukse schoolvriend. Zág toen de machteloosheid van er wel/niet mogen zijn, niet gezien worden, niet vrijwillig vertoeven in dit land. Hij genoot geen agressie, wel veel vragen.
Thuis, mijn vader werkte voor een Nederlands staatsbedrijf, kwam een dreiging ook ons huis binnen. Wekelijks, één avond patrouilleren.

Vele verhalen 'gehoord'
en ook weer niet. Er werd
veel gezwegen.

Ik snapte het niet!



Nu in deze tijd, worden vragen gesteld: ‘over’ de geschiedenis, over gebeurtenissen veroorzaakt door het land Nederland, over de kolonisatie.
Nu zijn de sporen nog aanwezig in, bij mensen.
Dit boek geeft mi. een rijke aanvulling op een kijk naar wat er is gebeurd, de invloed op het leven van mensen, dit zonder te oordelen, veroordelen, doch door scherp vragen te stellen, gestoeld op verbazing, verwondering.
Reggie Baay legt het DNA neer van mensen, die binnen de gruwelijkste situaties handelen, overleven.

In de beginne van het boek legde ik in mij linkjes naar het werk van Douwe Draaisma, de 'Schachnovelle' van Stefan Sweig, al lezend ook naar het boek 'Onfatsoenlijke herinneringen' van Wim Kayzer. Voor mij geeft dit aan, hoe rijk dit boek is mbt 'ons' verleden te leren kennen. Met 'ons' bedoel ik een ieder mens, die nabij is, die ik mag aankijken, gelijk 'Het kind met de Japanse ogen'. De ontmoetingen tussen degene die het verhaal van zijn ouders opzoekt en de mensen, die nog leven in het land, waar de oorlog, het verleden ligt, zijn ook verrassend, spiegelend mooi. Het toont hoe een ieder met het verleden omgaat.
Bij mij roept het de vraag op: 'hoe komt dat?' 'Vanwaar legt men het verleden zo neer?' Gelijk de vraag; 'wat voegt 'kennen' van het verleden toe aan nu?' Of juist; 'vanwaar ontkennen?'

Het gevaar, mi. ligt misschien bij de lezer, als deze te veel aandacht neerlegt op het non-fictie gedeelte bij het lezen. Doch poog dit in de juiste context te zien en te plaatsen en lees wat het mag doen, heeft gedaan met mensen, de mens.

Citaat: “Wanneer Meijer enkele weken later vraagt of jij ervoor voelt om hem weer te vergezellen naar zijn ouders, stemt hij daar tot verbazing van zin Makassaarse vriend direct mee in. En als hij haar opnieuw ziet en zij hem weer vriendschappelijk maar uiterst afstandelijk begroet en vervolgens weer zo snel mogelijk 'naar achteren' verdwijnt, weet hij het nog niet. Tot hij enkele dagen later beseft dat het niet gaat om wat hij zíét, maar om wat jij vóélt. Een verbondenheid. Een sterke, vanzelfsprekende band met een andere gebutste ziel: eenzaam zoals hij, met hetzelfde onvermogen om zich er tegen te wapenen en dezelfde instinctieve neiging zich uit het leven te terug te trekken.”

Het verhaal, neergelegd door Reggie Baay, voorgelezen aan –, is een boek, welk je mag raken, inzicht verschaffen, vragen schenken mbt het verleden, het leven van een mens binnen oorlogen en welk je ook mag verrijken met 'kennis' die je kan of kunt toepassen, als je 'keuzes' maakt e/o ondersteunt welke andere mensen ook aangaan.

Ik ben 'blij' dat ik het boek heb mogen lezen. Lees het aan jezelf voor!