Van kinderboek naar luguber sprookje

Het hoofdpersonage van Hazelwoud is Alice, een meisje dat van stad naar stad reist met haar moeder Ella, constant op de ‘vlucht’. Hazelwoud wordt geschreven vanuit haar perspectief, en dit maakte het, aangezien Alice me qua persoonlijkheid niet zo lag, wat irritant op een gegeven moment. Alice heeft last van woedeaanvallen en wordt boos om de kleinste dingen, waardoor ik me op een gegeven moment afvroeg waarom mensen nog met haar omgingen. Ze doet constant alsof de wereld haar iets verschuldigd is en is enorm naïef.

Het verhaal kwam naar mijn gevoel maar langzaam op gang. De eerste 200 bladzijden ‘verveelde’ ik me bijna. Het sprookjesachtige was juist hetgeen wat mij aansprak, en dat komt pas laat aan de orde. Vanaf het punt van de ‘sprookjeswereld’ ging alles echter weer heel snel; er gebeurde bijna té veel en het wordt een beetje chaotisch, alsof iemand een droom letterlijk op heeft geschreven.

Hetgeen wat me wél aantrok aan dit verhaal, was het lugubere en tegelijkertijd sprookjesachtige tintje. De eerste paar honderd bladzijden had ik het gevoel een kinderboek te lezen, maar hierna wordt het toch wat interessanter. Dit is alleen, voor de doorsnee lezer, toch echt te laat.

Mijn verwachtingen van Hazelwoud waren torenhoog. Het is simpelweg ‘oké’. Als je van bloederige sprookjes houdt temidden van een jeugdverhaal wat nogal laat op gang komt, zou ik het aanraden. Positief aan het boek vind ik wel de originaliteit; een boek als dit had ik nog niet gelezen. Negatief vind ik echter al het andere, ik zou het niet nogmaals lezen.