Spannend, doch ongeloofwaardig

Inge Ipenburg is een alleskunner: Ze acteert, speelde in verschillende televisieprogramma’s en debuteerde in 2014 met haar eerste boek ‘Het Gerecht’, wat een bestseller werd. Onlangs bracht ze het eerste deel uit van haar nieuwe serie ‘de Siciliaanse Kronieken’, die ze ook daadwerkelijk in Sicilië schreef. Is Moordenaarsstorm werkelijk zo spannend als de titel doet vermoeden?

Moordenaarsstorm wordt geschreven vanuit meerdere perspectieven, met als hoofdpersonage Maxine. Voormalig auteur Maxine (Max genoemd) heeft haar hectische, Amsterdamse bestaan omgewisseld voor een rustig leventje in Sicilië, waar ze aan haar huis bouwt met haar klusjesman en vriend Herman. Dit leventje wordt alleen flink verstoord wanneer er een meisje vermoord wordt op het strand waar zij elke dag haar oefeningen doet. Is het toeval of voorbedachte rade?

Ipenburg introduceert personages Max, Herman en politieman Will heel geleidelijk. Informatie over hun familie, hun verleden en hun karakter wordt niet meteen door je strot geduwd, maar wordt verwerkt in gedachten, gesprekken en acties door het boek heen. Dit maakt de lezer nieuwsgierig (waarom is Max naar Sicilië gegaan, wat heeft Hermans verleden ermee te maken?) en maakt het een aangenaam boek om te lezen. De personages krijgen geleidelijk aan steeds meer diepte en worden mooi uitgewerkt.

‘Het wordt tijd om in te zien dat deze ogenschijnlijk idyllische plek waar ze zich altijd zo veilig en beschut heeft gevoeld, geen sprookjesboekendorp meer is.’

Ondanks dat haar heel wat narigheid overkomt, is het toch lastig om sympathie op te brengen voor Max. Ze is namelijk geen aardig hoofdpersonage, wat aan de ene kant verfrissend is en aan de andere kant voor verwarring kan zorgen. Ze heeft een kort lontje en haar vriendschappen lijken erg uit balans. Zo kookt Herman voor haar, verzorgt haar waar nodig en helpt haar met haar huis, maar Max lijkt er niet erg dankbaar voor te zijn en is niet bepaald vriendelijk tegen hem. Hierdoor vraag je je af waarom ze haar eigenlijk zouden helpen.
De spanningsopbouw gebeurt geleidelijk en is niet sterk aanwezig tot ongeveer de helft van het boek, waardoor het verhaal soms een beetje verder kabbelt. Hierna is er niet één spanningsboog aanwezig, maar zijn het er meerdere die opbouwen tot een bepaald punt in het verhaal waarbij er een ontknoping plaatsvindt. Hierdoor blijf je als lezer geboeid, maar wordt het boek soms ook wat ongeloofwaardig. Kan een mens echt zoveel narigheid overkomen?

Hoewel het plot hier en daar wat ongeloofwaardig is, maken de tweede helft van het boek en de ontknoping veel goed. Ipenburg weet de spanning te herpakken en sluit af met een veelbelovend open einde, dat ruimte overlaat voor een spannend vervolg van de Siciliaanse kronieken.