Valse verwachtingen en vlakke personages

Samen met Wendela de Vos vormde Atie Vogelenzang een schrijfduo onder het pseudoniem Tupla Mourits. Ze wonnen met Vrouwelijk Naakt de Schaduwprijs voor beste thrillerdebuut in 2006. Samen schreven ze zeven boeken, waarna Vogelenzang besloot alleen een boek te schrijven. Uit het niets is het resultaat van haar rijke fantasie. Een boek over de verpleegster Barbara, die op een avond in haar huis wordt aangevallen door een gemaskerde man. Na de aanval doemen er allerlei vragen bij Barbara op: Wie was de man, en waarom werd ze aangevallen?

Als thrillerliefhebber doet de cover je hart wellicht sneller kloppen: Een verlaten, mysterieus huisje in de mist met de titel Uit het niets. Uitgaande van de cover verwacht je eventueel een keiharde, bloedstollende thriller, maar helaas is niets minder waar. Er is weinig sprake van spanningsopbouw, de plottwists die in het verhaal zitten zie je al van mijlenver aankomen en je wordt als lezer weinig verrast.

Vogelenzang maakt het tekort aan spanning in het verhaal een beetje goed met haar schrijfstijl, waarbij ze nergens doekjes om windt. De zinnen en hoofdstukken zijn kort, de omgeving wordt niet onnodig beschreven en het boek bestaat voornamelijk uit acties en dialogen. Dit heeft echter een groot nadeel; de personages blijven erg vlak. Voornamelijk de ik-persoon, Barbara, komt af en toe emotieloos over en lijkt weinig na te denken bij de gebeurtenissen. Terwijl de lezer de puzzelstukjes van een mysterie al in elkaar gepast heeft, komt Barbara hier een paar bladzijden later achter. Ze is weinig verdrietig en zelden verward bij een ommekeer in het verhaal, en waar normale mensen bang zouden zijn geeft ze geen kick:

‘Ineens stond Cora voor me. Ze had het stanleymes in haar hand. Ze zag er aangelopen en bezweet uit. Er lag spanning in haar ogen.’

Het einde van dit boek is wat vreemd. Er lijken losse eindjes aan elkaar te worden geknoopt. Zo wordt het verhaal ietwat afgeraffeld met een mail waarin de laatste momenten worden beschreven. Ook blijf je, net als het hoofdpersonage, nog achter met vragen. De grote ‘waarom?’ vraag wordt eigenlijk niet beantwoord, iets waar je als thrillerliefhebber toch wel op zit te wachten.

Al met al mist deze thriller wat spanning en had het verhaal misschien wat beter uitgedacht moeten worden. De personages hebben weinig diepgang en het einde lijkt wat afgeraffeld te worden, waardoor je teleurgesteld het boek dichtslaat. Een lichtpuntje is te vinden in de fijne schrijfstijl van Vogelenzang; ze gebruikt korte zinnen en hoofdstukken om snel en efficiënt ter zake te komen.