Interessant verhaal, maar komt niet goed uit de verf

De koning van Silkon wordt vermoord door de zwarte magiër Nemroth en de stad wordt overgenomen. Voor kroonprins Arktran zit er niets anders op dan te vluchten. In de hoop zijn moeder terug te vinden reist hij af naar de tovernaar Elassar. Maar voor hij daar aankomt, wordt hij aangevallen door twee elfen. Op het moment dat die hem de genadeslag willen geven, ontdekken ze echter dat Arktran een hafling is, half mens en half elf, en bovendien hun neef. Arktran wordt snel naar de tovenaar gebracht en genezen. De elfen waar Arktran, nu Aïn genoemd, gaat leven, merken al snel op dan Aïn bijzondere kwaliteiten heeft. Is hij degene die in het gedicht van Ulrich de waanzinnige genoemd wordt? Zal hij de zwarte magiër kunnen verslaan?

De schrijfster heeft goed nagedacht over de geschiedenis van de wereld waar haar verhaal zich afspeelt. Samen met de situatie waarin de wereld zich verkeert leent dit zich voor een interessant verhaal. Jammer genoeg weet het verhaal nergens echt indruk te maken. Dit komt aan de ene kant doordat de personages niet helemaal goed uitgewerkt zijn. Zo leert de lezer hoofdpersoon Aïn eigenlijk nauwelijks kennen. Zijn gedrag en de gebeurtenissen die hij meemaakt worden beschreven, maar zijn gedachten en gevoelens komen vrijwel niet aan bod. Emoties lijken ook te ontbreken. Dat hij zijn vader verliest en moet leven in een nieuw land waar hij niet geaccepteerd wordt, lijkt weinig indruk op hem te maken. Hierdoor blijft Aïn oppervlakkig en is het lastig om met hem mee te leven.

Ook gaat het Aïn allemaal wat te gemakkelijk af, wat het verhaal er niet realistischer op maakt. Zo haten de elfen mensen, en dus Aïn, maar zodra Aïn één ding voor hen doet is alles vergeven en vergeten en zijn ze de beste vrienden. Ook leveren tegenstanders weinig echte tegenstand. Al met al is het een interessant verhaal dat helaas niet helemaal uit de verf komt.