Slome start, spannend einde

Er wordt ingebroken bij Snezana en wie kan er beter helpen dan Mirabel? Zij zegt echter nee tegen de klus, want ze wil niet langer meer bij problemen van Overstekers betrokken worden. Als ze haar huis uitgezet dreigt te worden verandert dat de zaken. Om voldoende geld te krijgen om het huis te kunnen kopen, besluit ze de klus toch aan te nemen. Mirabel ontdekt al snel dat er meer aan de hand is dan alleen een simpele diefstal en voor ze het weet zit ze weer midden tussen Overstekers, terwijl ze alles op alles moet zetten om de klus tot een goed einde te brengen.

Net als in het eerste deel van de serie, een macht ontwaakt, komen er in dit deel weer verschillende Overstekers voor. Ze komen uit diverse bestaande mythen en sagen en hierdoor is er veel variatie in de mythische wezens in dit verhaal. Een pluspunt is ook dat Petra Doom gekozen heeft voor minder bekende wezens, zoals de colocolo en de satori. Het is verfrissend om over deze onbekende wezens te lezen.

Na het eerste deel, waarin een moordzaak wordt opgelost, lijkt het oplossen van een diefstal in dit tweede deel wel erg gemakkelijk. In de loop van het verhaal blijkt er echter meer achter deze zaak te zitten dan in eerste instantie lijkt en biedt dit onderwerp dan ook voldoende spanning. Helaas laat de spanning wel lang op zich wachten. Het boek bouwt langzaam op, wellicht wat te langzaam. De diefstal komt pas na een kwart van het boek weer echt ter sprake en echt spannend wordt het pas tijdens de laatste tweehonderd bladzijden. Dan komen ook verschillende verhaallijnen samen, begint het verhaal meer diepgang te krijgen en weet het verhaal de lezer echt vast te houden.

Dat het pas later in het boek spannend wordt, komt vooral doordat er veel zijlijnen in het verhaal zitten die de vaart uit het verhaal halen. Daarnaast is het niet altijd duidelijk wat de functie van die zijlijnen is voor het verhaal, of wordt een zijlijn niet geheel uitgewerkt. Zo is het niet duidelijk wat de jacht op de colocolo’s met het verhaal van de diefstal te maken zou kunnen hebben. De problemen tussen Erig en zijn vader worden aangekaart, maar dit wordt niet verder uitgewerkt. Daarnaast worden personages uit het vorige deel kort aangehaald, bijvoorbeeld Donja, maar dit lijkt vooral te zijn om nog even te laten weten dat ze nog in leven zijn. Deze zijlijnen leiden eigenlijk alleen maar af van het echte verhaal.

Dat het verhaal desondanks prettig weg leest komt doordat Petra Doom een bovengemiddelde schrijfstijl heeft. De hoofdpersonages zijn daarnaast sympathiek en de situaties waarin Mirabel terecht komt, zoals de ruzie in het restaurant, zorgen daarbij voor een lichte en humoristische toon.

Overstekers – De schaduw van de sha is een prima vervolg. Het komt traag op gang, maar de spanning in het laatste deel maakt weer veel goed. Het te gemakkelijke einde is dan weer een beetje jammer, maar de cliffhanger uit de epiloog maakt toch weer nieuwsgierig naar het volgende deel.