Mooi geschreven, maar geen verhaal dat blijft hangen

Als de negentienjarige Paul zich, op aanraden van zijn moeder, bij de tennisclub inschrijft, ontmoet hij Susan. De twee worden verliefd en beginnen een relatie. Dat op zich is niet zo'n opmerkelijk verhaal, ware het niet dat Susan 48 jaar oud en getrouwd is. Jaren later, Susan is er al niet meer, blikt Paul terug op die eerste verliefdheid en de jaren die volgden.

Julian Barnes is een fantastisch verteller. Er zitten prachtige zinnen in dit verhaal en ook mooie overdenkingen. Daarbij is het mooi gevonden, hoe hij van de ik-vorm, via de jij-vorm naar de hij-vorm verandert en daarmee ook wat weggeeft over het innerlijk proces van de hoofdpersoon. Wat betreft schrijfstijl kan ik dan ook geen enkel puntje van kritiek noemen.

Maar dan het verhaal. Het wist me nergens echt te raken, ik voelde me nooit echt betrokken bij de personages. Daarbij komt dat er af en toe behoorlijk langdradige stukken in zitten. Hierdoor kon ik helaas nergens echt enthousiast worden. Mooi geschreven dus, maar geen verhaal dat lang zal blijven hangen.