The wise man’s fear

"So yes, it had flaws, but what does that matter when it comes to matters of the heart? We love what we love. Reason does not enter into it. In many ways, unwise love is the truest love. Anyone can love a thing because. That's as easy as putting a penny in your pocket. But to love something despite. To know the flaws and love them too. That is rare and pure and perfect".

In dit tweede deel van The Kingkiller Chronicle wordt het verhaal van Kvothe vervolgd. Kvothe studeert nog steeds aan de University, maar als hij door omstandigheden wel erg negatief in de aandacht komt, kiest hij eieren voor zijn geld en vertrekt hij voor een tijdje naar Vintas. Hier raakt hij al snel betrokken bij allerlei intriges van het hofleven.

Net als in deel 1 is het grootste deel van het verhaal verteld vanuit het ik-perspectief van Kvothe. Ook zijn er weer intermezzo’s vanuit de derde persoon in de tegenwoordige tijd, dus over Kvothe als herbergier. Ook nu zijn deze intermezzo’s weer waardevolle aanvullingen op het verhaal. In deze intermezzo’s wordt ook vooruit gewezen naar gebeurtenissen in zijn verhaal (“I know how this war started. I know the truth of it. Once you hear that, you won’t be nearly so eager to run off and die fighting in the middle of it”), wat de spanning opbouwt. Helaas wordt er vaker niet dan wel teruggekomen op deze verwijzingen en dus blijft de lezer met meer vragen dan antwoorden achter.

Alhoewel de reis die Kvothe maakt over het algemeen erg interessant is, is niet altijd duidelijk hoe de beschreven gebeurtenissen in dienst staan van het verhaal. Zo is de tijd die Kvothe doorbrengt met de Adem mensen fascinerend om te lezen, maar het is onduidelijk hoe dit in het grote verhaal past. Het lijkt meer een zijlijn en haalt daardoor soms wat vaart uit het verhaal. Uiteindelijk levert Kvothes tijd bij de Adem hem belangrijke informatie op over de Chandrian, belangrijk, maar beperkt. Nog zoveel vragen waar zowel Kvothe als de lezer geen antwoorden op hebben...

Het is een prachtig geschreven boek en Kvothe blijft een hoofdpersonage waar je wel van moet houden. In dit boek ontwikkelt Kvothe zich gedurende het verhaal steeds meer tot een man, een mooie ontwikkeling om te volgen. Sommige stukken in het boek maken dat je het boek soms even weglegt, maar daarna herpakt het verhaal zich snel weer en intrigeert het meer dan ooit. So yes: it had flaws, but what does that matter when it comes to matters of the heart?