Huiveringwekkend sociaal drama

Ik had het genoegen dit boek te mogen proeflezen en een recensie te schrijven. Nu, ik geef toe: het was de moeite.

De eenvoudige cover past bij het verhaal. Op mijn ereader krijg ik hem enkel in zwart/wit, wat niet altijd mijn ding is.
Nu, ik zou op deze cover afgaande, het boek hoogst waarschijnlijk voorbij lopen in een boekenwinkel. Ik zie er niet meteen een eyecatcher in.
Toch past deze cover bij het verhaal en is hij op die manier weer geslaagd. Never judge a book by its cover, zou ik zo zeggen. Dus geslaagd bij het verhaal, maar minder als aandachtstrekker voor het boek, naar mijn gevoel.

De spanningsboog staat vanaf pagina 1 meteen zwaar gespannen met een pijl op het hart van de lezer gericht. Ik was blij dat er eens ontspanningspunten kwamen, maar toch liep ik heel de tijd op de tippen van mijn tenen mee met het hoofdpersonage.
Het is soms uitkijken met wisselende tijden en perspectieven, maar het boek gaat nergens vervelen.

Het plot lijkt van in het begin duidelijk, maar niets is minder waar. Op het einde blijkt dus dat niets is wat je eerst zou denken.
Het verhaal gaat over een gezin waar geweld en misbruik schering en inslag is. Het wordt bekeken door de ogen van Inka, de tweelingzus van Tess, die samen met broertje David de enige overlevende van een gezinsdrama is.
Dat gezinsdrama zie je als lezer ergens aankomen, omdat dronken vader het gezin compleet terroriseert. Naast de kinderen, loopt ook de moeder op haar achterste poten voor hem.
Alsof het voor Tess en Inka nog niet erg genoeg is, slaagt hun oudere zus er in hen als zondebokken te gebruiken en de oudere broer speelt “spelletjes” met hen, die helemaal niet door de beugel kunnen, maar blijkbaar gelooft niemand het. Iedereen kijkt de andere kant op, terwijl het gezin in de rijke buurt een tikkende tijdbom wordt.
Je volgt het verhaal door twee ogen: in het verleden heb je Inka in de ik-vorm en in het heden heb je de inmiddels volwassen Tess de tegenwoordige tijd. Tess is begaan met dieren en werkt in het asiel, waar ze haar éénorige hond Tuk geadopteerd heeft.
Er komen op het einde enkele skeletten uit de kast gevallen, die een spannende, onverwachte wending aan het boek geven.

Ik kon, eens begonnen, het boek niet opzij leggen. Ik las het zowat in één ruk uit, wat niet altijd mijn gewoonte is. Dus op dat punt zeker geslaagd. Ik heb er van genoten, dus niets aan te merken van mijn kant.
Anderzijds kan ik er inkomen dat het boek niet voor iedereen geschikt is. Het is best een pittige thriller, waar je bij op het puntje van je stoel kan eindigen.

Hier moest ik even wennen aan de schrijfstijl, omdat het wisselende perspectief en de wisselende tijden eerst raar voor mij overkwam, maar het past gewoon in het verhaal. Het is minder mijn stijl, alhoewel ik eerlijk toegeef dat ik het toch een geslaagd aanpak vond.

Dit is de eerste keer dat ik een thriller over dit onderwerp lees. Ik ben er me van bewust dat er nog zullen zijn. Het verhaal komt me zeker origineel over. Zeker met de plots op het einde, krijg je een nagelbijter, met wending die ik nog nooit eerder heb gelezen. Dus ja, zeker geslaagd qua originaliteit als je het mij vraagt.

Psychologisch zit dit verhaal zeker sterk in elkaar. Ik kan er echter wel inkomen dat lezers zonder achtergrondkennis misschien bepaalde dingen anders inschatten dan hoe het boek beschreven is.
Bepaalde dingen komen nogal vaag over, omdat ze ook vanuit het perspectief van een kind geschreven zijn. Door de ogen van het kind bekeken, klopt het zeker.
Veel ga ik er niet over vertellen, om geen spoiler te geven. Lees het boek zelf, zou ik zeggen tegen wie er nieuwsgierig naar wordt.