Recensie Langzaam leven

In de geëngageerde roman “langzaam leven’ haalt Milan van Opmeer regelmatig Mark Rowlands (De filosoof en de wolf) en Frans de Waal (Een tijd voor empathie) aan. Twee boeken die ik onlangs zelf met grote belangstelling en plezier las.
De betrokkenheid van de auteur met onderwerpen als dierenwelzijn, voedselindustrie, milieu en menselijke drijfveren is het hele boek door goed invoelbaar.

Chronologisch gezien is “Langzaam leven” het laatste deel van de trilogie “De Parijs Conventie”.
Hoewel alle delen afzonderlijk gelezen kunnen worden, is beginnen met “Langzaam leven” misschien niet de beste optie. De personages hebben een voorgeschiedenis die je als lezer niet kent. Dat maakt het soms wat lastig om alles goed te plaatsen.
Het is en blijft natuurlijk een kwestie van persoonlijke smaak maar zelf was ik niet altijd geboeid door de belevenissen en onderlinge verhoudingen.
De filosofische uitweidingen in het boek zijn ook niet altijd even toegankelijk. Ik betrapte mezelf er soms op dat ik wat sneller en onnauwkeuriger aan het lezen sloeg.

Op de momenten dat Milan van Opmeer het dierperspectief hanteert is hij naar mijn mening schrijvend op zijn sterkst. Er zijn enkele aangrijpende (gearceerde) tussenhoofdstukken die je als lezer sterk betrokken doen raken bij het leed dat wij dieren aandoen.