Recensie Reis naar het einde van de nacht

Ik heb verschrikkelijk lang getwijfeld of ik (na mijn reactie bij CU) hier nog een recensie zou schrijven. Ik weet namelijk nog steeds niet wat ik nu écht van dit boek heb gevonden. Dat overkomt me maar zelden.
Wat ik in ieder geval wel weet is dat Céline een magistrale schrijver is. Fenomenaal in zijn woorkeus, zijn zinnen, zijn sarcasme, zijn ironie, zijn zwartgalligheid, zijn opbouw van het verhaal en zijn persoons- en plaatsbeschrijvingen.
Vijf dikke duimen. Zonder enige twijfel.

Maar toch....
Voor mij was het te donker, te negatief, te pessimistisch en te zwaar op de hand.
En dat ondanks de onderkoelde humor en het af en toe heerlijke sarcasme.
Ik kon me niet vereenzelvigen met Célines alter ego. Ik had niets met hem en kon amper sympathie voor hem opbrengen. Ik vond hem zelfs bij tijd en wijle een gigantisch irritante zeurkous. Ik ben waarschijnlijk niet in de wieg gelegd voor dit soort personages of dit soort vermoeiende somberheid. Het moet welhaast aan mij gelegen hebben.

En toch kom ik uit op vier duimen. Al was het maar vanwege de ongeëvenaarde manier van schrijven van Céline.
Ik weet het nu dus eigenlijk nog steeds niet.