Recensie Tumult bij de uitgang

Bert Keizer is verpleegarts, filosoof en schrijver. Zijn boek Tumult bij de uitgang (ondertitel: lijden, lachen en denken rond het graf) is een verzameling van een zo’n vijftig korte bespiegelingen over ons levenseinde en over de manier hoe wij daar mee omgaan.

Hoewel het boek door de indeling wat ongestructureerd is, weet Bert Keizer bij veel van zijn observaties de vinger op de zere plek te leggen. Keizer neemt geen blad voor de mond en gaat pittig in tegen zaken die hem na aan het hart liggen.
Hij is integer en eerlijk genoeg om waar nodig zichzelf en collega’s in verpleegtehuizen en ziekenhuizen een spiegel voor te houden.

Dood is dood volgens Keizer daarna is het over en uit en gedaan met de pret. Een leven na de dood is aan hem niet besteed. In het essay ‘Waar blijft de ziel?” liet Keizer zich daar al over uit.
Hij heeft dan ook niet zo veel op met diegenen die daar andere opvattingen over hebben. Zo wordt bijvoorbeeld collega Pim van Lommel die het fascinerende boek “Eindeloos bewustzijn” schreef door Bert Keizer zonder pardon neergesabeld.

Het sterke van Tumult bij de uitgang is dat het de lezer door de prikkelende manier van stellingname zelf na laat denken. Als het alleen kommer en kwel en zwaar aangezette problematiek was geweest dan zou het risico erin zitten dat het een moeilijk te verteren boek was geworden.
Maar door zijn heerlijke humor en goede pen weet Bert Keizer steeds openingen in de donkere lucht te creëren.

Op de achterflap van het boek staat het volgende citaat van Bert Keizer: ‘Ik ben arts, en ik ben tegen de dood, maar mijn ervaring is dat je hem beter binnen kunt laten als hij aanklopt, want al moet hij de hele voorgevel eruit tillen, naar binnen zal-ie.’