Een stemmig boek waarin tijd wordt genomen voor een onderwerp waaraan we in deze tijd het liefst snel voorbijgaan: de dood en de verwerking daarvan.

Kate Mosse is een talentvolle dame. Niet alleen presenteert ze bij de BBC radio- en televisieprogramma’s, stond ze aan de wieg van het schrijversfestival Orange Prize for Fiction, maar haar grootste bekendheid heeft ze te danken aan Het verloren Labyrint en De vergeten tombe, twee absolute bestsellers. Beide boeken maken deel uit van de Languedoc Triology, spannende boeken tegen de achtergrond van archeologische opgravingen en de 800 jaar oude geschiedenis van de Katharen. Kate Mosse is een kenner van het onderwerp. Haar man schreef een wetenschappelijk boek over de Katharen. Bovendien bezitten beiden een huis in Carcasonne. De ideale uitvalsbasis voor research dus.
De wintergeest is een novelle op weg naar Citadel, het derde deel van de Languedoc Triology. In De wintergeest reist Frederick Watson door Zuid-Frankrijk. Al jaren wordt de jongeman achtervolgd door de dood van zijn oudere broer George. Frederick is inmiddels net zo oud als George toen deze op het slagveld van de Eerste Wereldoorlog het leven liet. Tijdens de reis door Frankrijk belandt Frederick in een sneeuwstorm en raakt zijn auto van de weg. Te voet weet hij het dorpje Nulle te bereiken. Daar is hij getuige van een bizar volksfeest. Een in het blauw geklede vrouw oefent op Frederick een enorme aantrekkingskracht uit. De volgende dag is de vrouw verdwenen en is Frederick weer alleen met het verdriet om zijn overleden broer.
Op de achterflap van De wintergeest staat een quote uit De Telegraaf waarin het woord ‘thriller’ valt. Laat u niet misleiden. De wintergeest is geen thriller. Het is een novelle over een rouwproces waarin de Eerste Wereldoorlog en de geschiedenis van de Katharen op een handige wijze worden vervlochten. Mysterieus, maar niet spannend.
De wintergeest heeft literaire kwaliteiten. Niet alleen door de raamvertelling, maar ook door de sobere, trage stijl. Toch zijn er een paar zaken die afbreuk doen. Allereerst is er de symboliek die er veel te zwaar op ligt, alsof Kate Mosse bang is dat we haar betoog niet zouden kunnen volgen. Daarnaast zijn er nogal oubollige zwart-wit illustraties, die weliswaar passen bij de beschreven jaren twintig van de vorige eeuw, maar die de fantasie van de lezer behoorlijk in de weg zitten. Voor de rest is De wintergeest een stemmig boek waarin tijd wordt genomen voor een onderwerp waaraan we in deze tijd het liefst snel voorbijgaan: de dood en de verwerking daarvan.