Hebban recensie
Middeleeuws voor beginners
Kate Sedley is het pseudoniem van Brenda Margaret Lilian Honeyman Clark, geboren te Bristol in 1926. Vanaf 1991 schrijft Kate Sedley ieder jaar een zgn. Middeleeuwse thriller met in de hoofdrol Roger, de marskramer. De teller staat inmiddels op zeventien.
We schrijven eind vijftiende eeuw. Roger is een uitgetreden novice die als marskramer over het Engelse platteland trekt en overal waar hij komt op duistere zaakjes stuit. Hij is nieuwsgierig van aard, praat met jan en alleman en voelt zich telkens min of meer verplicht zijn talent voor het oplossen van mysteries aan te wenden als een soort boetedoening voor zijn vroegtijdig vertrek uit het klooster.
Vrome onschuld is de vertaling van het in 1994 verschenen The holy innocents. Roger is op weg naar Totnes wanneer hij weet te ontsnappen aan een groep struikrovers. Eenmaal veilig in Totnes aangekomen overnacht hij in een huis waaruit twee kinderen zijn verdwenen die men zes weken later gruwelijk verminkt in een rivier heeft aangetroffen. Werk aan de winkel dus. Roger lost het raadsel keurig binnen 250 paginas op.
Vrome onschuld wordt geafficheerd als thriller, maar dat is het niet. Er is sprake van een mysterie en op de laatste pagina probeert Sedley de lezer te verrassen met een ontknoping die de geoefende lezer allang heeft zien aankomen. Vrome onschuld is vooral een spannend bedoeld soort jeugdboek, waarin glimlachen voortdurend wulps of onschuldig zijn en de brij aan bijvoeglijke naamwoorden de lezer elke mogelijkheid tot fantasie ontneemt. De karakters zijn zonder uitzondering clichématig. Roger is in het boek tweeëntwintig maar hij gedraagt zich als oud wijf. Dat irriteert niet alleen, het is vooral ongeloofwaardig.
De beschreven historische couleur locale lijkt afkomstig uit een handboek Middeleeuwen voor beginners en bevat nauwelijks verrassend inkijkjes. Jammer, want een gedegen studie van de Middeleeuwen zo leert bijvoorbeeld een roman als De naam van de roos, kan tot fantastische literatuur leiden. Vrome onschuld is geen literatuur. Maar ook als lectuur haalt het boek vanwege de vele herhalingen amper een voldoende. Bovendien zitten er ook nog fouten in zoals een zon die in april recht boven het hoofd staat en in dezelfde maand welig tierende brandnetels. Nu is een foutje hier of daar geen ramp, maar dan moet de rest in orde zijn. Helaas zit daar het probleem. Een ster voor de moeite.
We schrijven eind vijftiende eeuw. Roger is een uitgetreden novice die als marskramer over het Engelse platteland trekt en overal waar hij komt op duistere zaakjes stuit. Hij is nieuwsgierig van aard, praat met jan en alleman en voelt zich telkens min of meer verplicht zijn talent voor het oplossen van mysteries aan te wenden als een soort boetedoening voor zijn vroegtijdig vertrek uit het klooster.
Vrome onschuld is de vertaling van het in 1994 verschenen The holy innocents. Roger is op weg naar Totnes wanneer hij weet te ontsnappen aan een groep struikrovers. Eenmaal veilig in Totnes aangekomen overnacht hij in een huis waaruit twee kinderen zijn verdwenen die men zes weken later gruwelijk verminkt in een rivier heeft aangetroffen. Werk aan de winkel dus. Roger lost het raadsel keurig binnen 250 paginas op.
Vrome onschuld wordt geafficheerd als thriller, maar dat is het niet. Er is sprake van een mysterie en op de laatste pagina probeert Sedley de lezer te verrassen met een ontknoping die de geoefende lezer allang heeft zien aankomen. Vrome onschuld is vooral een spannend bedoeld soort jeugdboek, waarin glimlachen voortdurend wulps of onschuldig zijn en de brij aan bijvoeglijke naamwoorden de lezer elke mogelijkheid tot fantasie ontneemt. De karakters zijn zonder uitzondering clichématig. Roger is in het boek tweeëntwintig maar hij gedraagt zich als oud wijf. Dat irriteert niet alleen, het is vooral ongeloofwaardig.
De beschreven historische couleur locale lijkt afkomstig uit een handboek Middeleeuwen voor beginners en bevat nauwelijks verrassend inkijkjes. Jammer, want een gedegen studie van de Middeleeuwen zo leert bijvoorbeeld een roman als De naam van de roos, kan tot fantastische literatuur leiden. Vrome onschuld is geen literatuur. Maar ook als lectuur haalt het boek vanwege de vele herhalingen amper een voldoende. Bovendien zitten er ook nog fouten in zoals een zon die in april recht boven het hoofd staat en in dezelfde maand welig tierende brandnetels. Nu is een foutje hier of daar geen ramp, maar dan moet de rest in orde zijn. Helaas zit daar het probleem. Een ster voor de moeite.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Michael Berg
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
