Als derde in een reeks Odd Thomas verhalen verscheen onlangs De broeder. Na het verlies van zijn geliefde heeft Odd Thomas Pico Mundo verlaten om zich terug te trekken in de vredige stilte van een totaal geïsoleerd klooster in het Californische gebergte, althans dat denkt hij toch. Odd Thomas wil hier een volledig nieuw leven beginnen, maar ook hier loert het gevaar om de hoek en moet hij het opnemen tegen een moordenaar die het gemunt heeft op de monniken, de kloosterzusters alsmede de weerloze kinderen die hier verzorgd worden. Omdat Odd Thomas een soort van zesde zintuig heeft en het gevaar aanvoelt, meer zelfs, het visueel ziet omdat hij zogenaamde “bodachs” waarneemt, een soort van onheilsboden die een naderende catastrofe voorafgaan, is hij zich er van bewust dat er een verschrikkelijke dreiging hangt boven het klooster. Dit zet Odd Thomas evenwel niet aan om te vluchten, maar integendeel alles te doen om de bewoners van het klooster zoveel mogelijk trachten te behoeden tegen een gevaar waarvan hij weet dat het zal komen, maar niet weet waaruit het zal bestaan. Hij gaat het dan ook opsporen en ermede in confrontatie. Dit boek van 333 bladzijden leest niet erg vlot, daarvoor zit er niet genoeg vaart in het verhaal, is het te langdradig en zijn er te veel uitgesponnen situaties die zich naast de eigenlijke verhaallijn bevinden, en is de fantasie van Dean Koontz te verregaand. Wanneer je leest dat Odd Thomas zelfs geesten van overledenen kan zien, die nog rusteloos rondzwerven op aarde (o.m. deze van Elvis Presley), en sterker nog in confrontatie moet gaan met de figuur van “de dood”, dan is dit boek voor mij iets te fantastisch. Ik mis in deze detective de vaart, de geloofwaardigheid en het verrassende in de ontknoping, drie elementen die niet aanwezig zijn. Dean Koontz mag dan een beroemd schrijver zijn, deze roman is voor mij een kennismaking die helaas niet smaakt naar “meer”.