Geen boeketromannetje

Otto is een Canadese soldaat die in Europa meevecht in de oorlog.
Als hij op verlof thuiskomt, wacht Etta hem op:

'Om twee uur twaalf stopte de trein. Om twee uur dertien ging het portier van het derde rijtuig open en stapte Otto van de drie metalen treden af, één, twee, drie. Zijn haar was net zo wit als het stof.
Hij had maar één tas, groen, zacht. Hij liet hem op het perron vallen terwijl hij naar Etta toe liep.
‘Otto,’ zei ze, ‘je haar.’
Hij legde zijn handen op haar armen, boven de ellebogen, hield ze tegen haar bovenlichaam en kuste haar op haar mond en kuste haar, kuste haar zodat ze geen van beiden adem konden halen en geen van beiden wilde dat.'

Het is een mooi boek. Verwarrend soms, dat wel, maar vooral poëtisch en romantisch. Ik lees niet vaak zulke verhalen, zo filmisch geschreven. En ja, het fragment dat ik hierboven heb gekozen, zou, misschien in nét iets andere woorden, ook in een boeketromannetje kunnen staan. Maar dan moet je het hele boek maar lezen. Het is geen boeketromannetje, het is een ontroerend verhaal over een vrouw en twee mannen. Emma Hooper, Etta & Otto & Russell & James.

(Deze recensie verscheen eerder op mijn website.)