Door de ogen van een verpleegkundige

Dit boek is geschreven door Christie Watson, die over haarzelf en haar bevindingen en ervaringen zijn in de verpleging. Je wordt dan ook meegenomen door haar ogen, naar de verschillende afdelingen waar zij gewerkt heeft. Het is een soort eerbetoon aan alle verpleegkundigen. Ik vond het een pittig boek om te lezen. Het is ten eerste wel echt onwijs interessant aangezien ze ook erg ingaan op de geschiedenis van de verpleging. Ik merkte alleen dat ik juist daar wat moeite mee had. Ik kwam niet echt makkelijk door het boek heen. Desondanks heb ik er wel veel herkenning in kunnen vinden. We merken allemaal de bezuinigingen en de onderbezetting, de werkdruk. Dit lees je dan ook terug in het boek en hierin kon ik veel lijnen leggen met hoe het hier in Nederland is. Wat ik ook erg mooi vond in het boek waren de stukjes dat ze in het contact staat met een patiënt en daar meer uitleg over geeft en de situatie beschrijft. Ik vond het ook erg mooi hoe ze dingen beschreef hoe zij ze ervaarde. Hier een quote die mij is bijgebleven: “Je ziet ook schoonheid op de SEH. Iedere dag is intensief; je belééft het, in de ware zin des woords. Maar mijn hand trilt altijd als ik de deur openduw - nog steeds, na al die jaren.” Ik vond dit mooi beschreven hoe zij het ervaarde om op de SEH te werken, en dat het nooit zal wennen om dit heftige werk uit te voeren.