Naarmate het boek vordert, groeit de teleurstelling

In deze roman kijkt Paul als zeventigjarige terug op zijn relatie met Suzan, ofentewel zijn 'enige verhaal'. Dat gebeurt in drie delen.
In deel I de jaren van het ontstaan en opbloeien van de relatie in het Dorp. Hij is 19, zij 48. Het is hun gelukkige tijd.
In deel II vervliegt het geluk. Ze wonen samen in Londen, Suzan raakt sterk aan de drank en Paul probeert zich erdoorheen te redderen. Dit duurt tien jaar. Dan geeft hij het op.
In deel III zijn we in het heden beland en komen we te weten hoe de rest van het leven van Paul verliep.

Julian Barnes stelt dat ieder mens één grote lliefde in zijn leven kent. Iedereen heeft een 'enige verhaal'. Alleen, zoals ook al het doorhalen van de titel op de omslag suggereert, is het de vraag hoe dat verhaal precies luidt.

Niet voor niets zijn de drie delen elk in een andere persoonsvorm geschreven.
Het eerste deel staat in de ik-vorm. De overweldigende en overmoedige gevoelens van Paul voeren de boventoon. Hij is overtuigd iets unieks te beleven en twijfelt niet aan het welslagen van de affaire.
In het tweede deel verschuift de focus naar het alcoholisme van Suzan.Het is geschreven in de jij-vorm. Met terugwerkende kracht komen gebeurtenissen van het eerste deel in een ander daglicht te staan.
Zoals te verwachten is staat het derde deel in de hij-vorm. De oude Paul staat ver af van de jonge Paul. Het daagt hem dat de liefde toch niet zo uniek was. Hij vraagt zich af of het anders had kunnen lopen. Alleen als de omstandigheden anders waren geweest, concludeert hij. Als bijvoorbeeld de echtgenoot van Suzan wel seksueel in haar geintereseerd was gebleven.

Hoe verder het verhaal vorderde, hoe teleurgestelder ik raakte. Door het extreem bespiegelend karakter van het boek krijg je veel gebeurtenissen achteraf als voorbeeld opgediend bij een van de vele vragen over de liefde die de hoofdpersoon zich stelt. Dit heeft als gevolg dat je te weinig middenin het verhaal van Paul zit, dat je het te weinig meebeleeft. Julian Barnes 'showt' wel, maar doet dat pas nadat hij het al verteld heeft..

Het aantal vragen wat wordt opgeroepen is enorm groot, de antwoorden niet altijd even diepgaand of spectaculair. Is Barnes een zo gevierde schrijver dat een redacteur niet met een rood potlood durft in te grijpen?

Een ander punt dat wringt is dat het niet voldoende aannemelijk wordt gemaakt dat Paul zo serieus de relatie aangaat. Zijn passie voor Suzan komt niet echt tot leven - bewondering voor haar oorschelp is voor mij niet voldoende - en een echte rebel is hij ook niet, al wil hij dat wel zijn. De rest van zijn leven gaat hij op in de grote massa: advocaat, officemanager, kaasboer. Nu kun je daar tegenover stellen dat dit nu juist het bijzondere is van de liefdesrelatie, dat Paul in al zijn onervarenheid niet wist welke alternatieven hij liet liggen en dat Suzan hem snel inkapselde, op zoek naar een uitweg uit haar deprimerende huwelijk. Maar toch.

Viel er dan helemaal niet te genieten? Jawel. Barnes schrijft makkelijk, heeft soms best wel bijzondere inzichten en ondanks alles was ik benieuwd naar de afloop. Al met als drie sterren (rapportcijfer 6).