We horen bij elkaar

OVER DE COVER:
Een bruine ondergrond. Daarop in het wit de titel en naam van de auteur en een prachtige tekening van Jop eveneens in het wit. Nadat ik het boek gelezen heb leg ik dit uit als donkere dagen door het strenge geloof en het leven met autisme, maar deze zijn niet meer zwart door de wandeling en de verhalen. Ze zijn lichter geworden door wederzijds begrip en inzicht. Eenvoudig maar prachtig!

OVER DE INHOUD EN MIJN MENING:
Zwartekousenkerk is een novelle met autobiografische aspecten. De namen van de personen in dit verhaal zijn gefingeerd. Deze roman is opgedragen aan Jan de zoon van Joke.

“Wij horen bij elkaar.
En later als ik er niet meer ben
vind je me terug in onze verhalen.”

In deze roman lees ik de verhalen van moeder Jikke en haar volwassen autistische zoon Jop tijdens hun wandeling van een paar dagen. Jikke vertelt over haar jeugd door de ogen en met de gedachten van het 10-jarige kind van toen. Jop doet dit aan de hand van zijn tekeningen. Beiden hebben een volle rugzak met herinneringen, waarvan ze hopen dat deze tijdens hun reis lichter wordt. Na ieder verhaal volgt een evaluatie en samen besluiten ze daarna wat ze met het verhaal doen: terug in de rugzak, een ander plaatsje zoeken waar het tot zijn recht komt of weggooien.

De verhalen van Jikke gaan over het zeer gelovige gezin waarin ze opgroeide, welke invloed dit heeft gehad op haar jeugd, maar ook over de streken die ze uithaalde, haar zusje Lotje en broertje Dris, haar verdriet, school, boekjes die ze stiekem las, vriendinnetjes, verliefdheden en nieuwsgierigheid naar dingen die ze niet begreep of kende. De verhalen zijn zeker niet doordrenkt met het geloof, maar worden op een luchtige manier verteld.

Jop zijn verhalen heeft hij getekend en aan de hand hiervan maakt hij Jikke tijdens het wandelen duidelijk wat zijn angsten, onzekerheden waren of zijn, waarom zijn dwanghandelingen nu en dan de kop opsteken en wat hij als kind niet begreep en daardoor anders handelde dan andere kinderen, toen niet begreep waarom zijn moeder boos werd, verwoordt zijn gedachte- en leefwereld, zodat Jikke nog meer inzicht en begrip krijgt voor haar zoon.

Jop staat voor de spiegel. “Wat zie je?” vraag ik hem. “Een kindman”. Ik ben jouw kind, maar ook een man, kijk maar.”

Samen maken ze de reis van hun leven, die ze waardevolle momenten brengt en waarbij wederzijds begrip, respect en waardering alleen maar groeit en niet te vergeten de liefde voor elkaar.

“Ik weet een mooie plek voor de verhalen Jop, zie je de stenen bij de rivier? Waarom horen ze daar? Omdat het dagen waren, die zo zwaar als stenen wogen.”

Dit boek is met veel liefde, warmte, respect, maar ook met humor geschreven. De auteur heeft een fijne vlotte schrijfstijl die voor velen zeer toegankelijk is. De hoofdstukken zijn kort en bevatten prachtige tekeningen. Het boek heeft zeer gevarieerde onderwerpen en leest als een trein. Vaker wist de auteur mij te raken, had ik een brok in mijn keel of liepen de tranen over mijn wangen door uitspraken van Jop, zijn gedachtegang, maar ook die van het kind Jikke. De (be)leefwereld van Jop én van Jikke als kind worden zorgvuldig, realistisch en ontroerend weergegeven, waardoor ik mij perfect kon inleven en meevoelen.

Een prachtige roman die iedereen zou moeten lezen om zo meer begrip te krijgen voor mensen met een of andere vorm van autisme, maar ook voor de ouders voor wie dit een lange en moeilijke zoektocht is naar wat er omgaat in het hoofd van hun kind en hoe ze deze kunnen helpen en steunen.

Het boek heeft mij meer geleerd over autisme o.a. hoe vermoeiend het vaak is, omdat het hoofd nooit leeg is, altijd bezig is en dit leidt ook af. Maar ook over het anders denken en handelen.

Knap hoe de auteur dit in slechts 148 bladzijden aan de hand van verhalen duidelijk weet te maken. Respect en waardering.

“Jop herkent in mij het meisje uit mijn verhalen dat hij heeft toegelaten tot zijn wereld.
We horen bij elkaar.”