Een knap debuut; de eenzaamheid is voelbaar

Na het lezen van de woorden op de achterflap werd mijn nieuwsgierigheid nog vergroot. Nooit eerder las ik een verhaal dat bijna uitsluitend bestaat uit gedachten en wensen van iemand die in coma ligt, maar die wel alles hoort en soms ook ziet wat er om hem heen gebeurt.

Alex ligt al anderhalf jaar in een coma, er zit geen vooruitgang in en het lijkt er inmiddels op dat het misschien toch beter is om afscheid te nemen van hun geliefde, broer, zoon en klimpartner.
Terwijl rond zijn bed de voors en tegens besproken worden, probeert hij contact te krijgen met de mensen van wie hij houdt en rond zijn bed staan. Waarom kan die pink nu niet even bewegen, het lijkt zo gemakkelijk? De wanhoop slaat soms toe bij Alex, terwijl hij een andere keer nog hoopt dat de andere zijn gedachten misschien kan lezen… tegen beter weten in.
Hij is compleet geïsoleerd in zijn omhulsel en zit gevangen in zijn lichaam zonder mogelijkheden om te communiceren op welke manier dan ook.
Beklemmend en claustrofobisch zijn de woorden die deze thriller goed beschrijven.
Terwijl Alex alles wat hij hoort helemaal alleen moet verwerken komt daar ook nog eens de vraag bij of iemand het op zijn leven gemunt heeft en hij probeert in zijn herinneringen naar antwoorden te zoeken.

Alex gaat in zijn geheugen terug naar de tijd dat zijn moeder overleed; hij had daar een aandeel in. Dat aandeel was groter dan zijn zus had gewild. Zijn vader schijnt het te begrijpen, maar Alex kan het nu niet meer aan hem vragen.
Tien jaar eerder verdronk een zevenjarig meisje uit de streek in een zwembad. Wat was het aandeel van Alex hierin? Zoveel vragen...

De manier waarop de verpleging soms omgaat met Alex is werkelijk hartverscheurend; de patiënt lijkt meer op een lappenpop dan een mens.
Uit metingen blijkt dat hij niets voelt, terwijl dat wel het geval is!

Koch schrijft lekker korte hoofdstukken, heel toegankelijk zonder moeilijke woorden. Op deze manier heeft het verhaal de kans heel dichtbij te komen en wordt daardoor niet als alleen fantasie maar meer als realiteit gezien.

Het overweldigende gevoel van onmacht en onzekerheid is door Emily Koch op een indrukwekkende wijze neergezet.
Als lezer voelde ik me heel erg betrokken bij Alex, niet in het minst omdat het hele verhaal in de ik-vorm geschreven is.
De eenzaamheid van Alex is voelbaar.

‘Als ik doodga voor ik opsta’ is een knap debuut en ik hoop in de toekomst nog meer boeken van Emily Koch te kunnen lezen.