Een onderwerp om over na te denken!

Dit boek las ik met de Hebban Thriller leesclub.

Pia Kirchhoff is een pittige dame, die weet wat ze wil en haar ding doet. Maar ze is zelf verbaasd over wat haar gevoelens voor Christoph met haar doen.
Haar baas heet in het boek Oliver von Bodenstein. Deze commissaris is enorm veel met zichzelf bezig, hij heeft wel een heel grote inhaalslag gemaakt na zijn scheiding, maar toch is zijn privéleven enorm aanwezig.
De relatie tussen de personages is uiteindelijk goed uitgewerkt.

Ik voelde me als lezer het meest verwant met zowel Pia als Karoline. Ze willen allebei de waarheid boven tafel krijgen.
Nele Neuhaus gebruikt steeds veel personages in haar verhalen. Ik heb het idee dat het er nu meer waren, maar er waren zo nu en dan ook mooie lijstjes, zodat een aantal personages onder elkaar kwamen te staan. Ze hebben stuk voor stuk hun plaats in het verhaal en staan niet langs de zijlijn. Dus; geen overbodige personages in dit verhaal.
De verwikkelingen in het verhaal, maken enorme bochten waardoor je goed op moet letten om niet de draad kwijt te raken. Hier heeft de auteur over nagedacht zo lijkt het, door hier en daar een nabeschouwing van de gebeurtenissen tot dusver in te vlechten. Hoe Pia en Bodenstein er over denken. De verhaallijn groeit naar een ontknoping van de diverse verwikkelingen.

Er wordt niets voortijdig weggegeven, je moet gewoon het boek uitlezen. Ik wist dat ik niet te snel moest denken dat ik wel zou weten hoe de vork in de steel zit. Dat heb ik geleerd uit het boek dat ik eerder van haar las. Ze doet dat steeds heel kundig; de lezer een aantal mogelijkheden voor ogen houden en hierdoor op het verkeerde been zetten. Knap om met meer daders voor de dag te komen!

Een onderwerp dat voor mij er uit sprong was; hoe kundige mensen zichzelf vaak verheven voelen boven de andere mensen waardoor ze zich als een soort van god zien en denken dat ze met alles weg kunnen komen. Het gevaar van misbruik van donororganen had ook een mooie plek. Het is zeker actueel te noemen en het heeft veel mensen er van weerhouden om een donorcodicil in te vullen.

De cover past enorm goed bij het verhaal omdat het me doet denken aan het huisje waar de dader zich verschanst heeft. Ergens achteraf in een weekendhuis, zonder buren, lekker rustig.

Het mooist uit het verhaal vond ik de toeneiging, de sympathie van Bodenstein voor Pia tegen het einde van het verhaal. Hij kan niet doen wat hij eigenlijk wil doen;
'Opeens had Bodenstein behoefte Pia in zijn armen te nemen, haar te troosten en te verzekeren dat ze de afgelopen veertien dagen een bovenmenselijke prestatie had geleverd. Maar dat mocht hij niet doen, niets eens in een emotionele uitzonderingstoestand als deze. Hij was haar chef en moest zich te allen tijde correct gedragen.'
Het minst mooi vond ik het verdwijnen van de profiler Neff. Deze man verdween spoorloos.

Ik heb het boek heel graag gelezen en waardeerde het in de leesclub met 8,2/10 punten. Dat zijn vier vette sterren!