Wanneer eenzaamheid een grote rol speelt...

De volgende woorden schreef ik in mijn aantekeningenboekje tijdens het lezen; schoonheid, verbazing, kracht, ontroerd, menselijk, zoveel emotie, eenzaam, hoopvol, prachtig eind.
Dat geeft een klein beetje een indruk over mijn leeservaring. Dit boek deed me heel wat!

Op een aantal passages zat ik met dichtgeknepen keel van ontroering te lezen over de emoties die door de hoofdpersoon heen razen tijdens deze zeven maanden van haar leven op Ibiza.
Soms wilde ik Marianne bij de hand nemen of omarmen, om haar daarna weer een keer wakker te schudden en tegen haar roepen: 'denk even na!'

Tijdens haar jeugd heeft ze enorm genoten van het leven op de Engelse privéschool;
'Hoewel ze zich te jong voelde om al getroffen te worden door nostalgie, kon ze zich soms nauwelijks voorstellen dat het leven ooit weer zo goed zou zijn als toen.'

Zowel haar vader als haar moeder laten haar in haar ogen alleen. Alleen op het eiland en alleen in haar verdriet. Alleen om op te groeien. Helemaal alleen.
'Hij was een slechte vader, ja. Ik ben het met je eens, mam, maar waarom maakt jou dat zo blij? Waarom maakt jou dat niet verdrietig? Dat begrijp ik dus niet.'

Marianne gaat door een diep dal wanneer ze aangehouden wordt door de Guardia Civil. Ze denkt nu zelfs haar zelfrespect te zullen verliezen. En weer staat ze alleen.

'Een eigen eiland' is een prachtig verhaal, het zit meesterlijk in elkaar en laat een mens zien zoals hij kan zijn wanneer eenzaamheid een grote rol speelt.
Ik was geweldig blij met het slot.

Het vooruitexemplaar heb ik enorm graag gelezen en waardeer het met 5/5 sterren.