Een indrukwekkend verhaal over mensen; soms is het zwart-wit!

Het eerste en het laatste hoofdstuk sluiten naadloos op elkaar aan. Toch zitten hier twee verhaallijnen en twintig jaar tussen.

Het is 1987 en nog in de tijd van de DDR.
Ole, met als bijnaam 'Sid' is genoemd naar Sid Vicions van The Sex Pistols. Hij is zeventien jaar en vormt samen met zijn vriend Frank 'Rotten' de band Automat.
Deze twee vrienden reizen af naar Pilsen in het communistische Tsjecho-Slowakije om een optreden van de beroemde punkband Die Toten Hosen bij te wonen. (Tote Hose is een uitdrukking voor saaiheid en verveling omdat er niets gebeurt)

Nancy start in januari 1987 met een geheim dagboek. Sinds de ramp van Tsjernobyl in 1986 heeft ze net zoals bijna iedereen in haar omgeving last van 'haar strot' en slikt daarvoor medicijnen. Nancy spreekt aardig Duits ook al wordt dat door haar moeder niet gewaardeerd.
In haar dagboek kunnen we lezen over het niet passen in het systeem, het communisme van de jaren tachtig.
(Ze wordt 'Nancy' genoemd naar Nancy Laura Spungen, een jonge vrouw uit de VS die een relatie had met Sid Vicions van de The Sex Pistols. Op haar 11e werd ze van school gestuurd vanwege haar gedrag en op haar15e was ze heroïneverslaafd. Als puber had ze last van depressies. Ze werd maar 20 jaar (1978) omdat ze vermoord werd door Sid waar ze mee samenwoonde. Hij kon zich wegens drugsmisbruik hier niets meer van herinneren.)
Nancy is ziek, heel ziek en ze ziet steeds vaker een zwart glimmend beest met oplichtende gouden ogen. Als ze hierin kijkt ziet ze zichzelf.

Tijdens dit concert ontmoet 'Sid' de Tsjechische 'Nancy'. Zij noemt hem en 'Rotten': 'twee Trabi's uit de DDR'. Hier komen de twee verhaallijnen even samen.

Ole runt jaren later een café in een grote stad in het oosten van Duitsland. Het café heet 'Helsinki'. Hij heeft samen met Connie een dochter; Eva. Met hen heeft hij weinig tot geen contact meer.
Zijn vriend Frank is flink ouder geworden de laatste tijd en heeft een eigen wereld gemaakt met voetbalpoppetjes. Hij wordt overreden door een tram en Ole vind de poppetjes van Sid en Nancy en ziet zijn eigen leven als een voetbalwedstrijd;
'Vooral zag hij nu dat hij voor zijn eigen team speelde en tegelijk tegen zichzelf. Hij begreep dat het altijd zo gaat in het leven; en daarom niemand ooit kan winnen omdat je uiteindelijk altijd uitgeput raakte.'
Ole wordt voortdurend geplaagd door allerlei herinneringen uit zijn punkverleden en de ontmoeting met 'Nancy' begint hem parten te spelen.

Het hoofdstuk 'Een manifest' is een hoofdstuk van 17 pagina's in witte letters tegen een zwarte achtergrond. Het manifest bestaat uit één enkele zin met komma's, geen punt tot na het laatste woord. Het handelt over de punkers en de mensen die de muur die hen tegenhield ontgroeid zijn.

Er gebeurt zo enorm veel in dit verhaal. Teveel om op te kunnen noemen zonder alles weg te geven. Het speelt zich af in een sterk veranderende wereld. Deze veranderingen kunnen niet door iedereen bijgehouden worden. En sommigen willen dat ook niet.
Dit verhaal heeft me zeker aangesproken; met name de humor die steeds de kop opsteekt is aanlokkelijk.
Bovendien is het een leerzaam verhaal voor diegenen die de beschreven tijd niet meegemaakt hebben of niet bekend zijn met punk. Soms heb ik iets opgezocht omdat ik niet wist waar het precies over ging. Dat haalde er de vaart wat uit, maar toch heb ik het boek graag gelezen.