Een verhaal over thuiskomen

Hildegard ontvlucht Oost-Pruisen met haar dochter Vera; ze vlucht voor het oorlogsgeweld en alles wat daarbij hoort. Door de nieuwe heersers zijn alle landgoederen onteigend en als je geen communist bent, vertrek je naar Duitsland om daar een bestaan op te bouwen. Het werd een verschrikkelijke tocht op zoek naar een nieuw thuis.
In Duitsland aangekomen merkten ze als snel dat men ook daar beslist niet op hen zat te wachten. Ze hadden geen eten, geen onderdak en waren beroofd van al hun spullen.
Ze trekken in de buurt van Hamburg in bij Ida Eckhoff die al meteen aangeeft genoeg te hebben van vluchtelingen, van Polakken!

Deze streek wordt Altes Land genoemd. De naam Altes Land is een verbastering van de Nedersaksische naam Olland voor dit gebied, een verwijzing naar de Nederlandse kolonisten die het gebied in de middeleeuwen inpolderden. Hier is het grootste fruitteeltgebied in Centraal Europa en ook Ida heeft een boomgaard. De taal lijkt ook enigszins op een Nederlands dialect.
'Dit Huus is mien un doch nich mien, de no mi kummt, nennt't ook noch sien.'

Vera voelt zich hier niet thuis, ze blijft voor haar gevoel nog steeds een vluchteling. Haar gevoel zegt haar dat ze nog steeds onderweg is.
Haar moeder heeft haar achtergelaten bij Ida en is naar Hamburg vertrokken. Vera erft het grote koude huis, maar het lijkt niet van haar te willen zijn en ze verwaarloost het. Tot voor de deur van het huis wederom twee vluchtelingen staan; Vera's nicht Anne met haar zoontje.
Anne is de vluchtigheid van de grote stad ontvlucht, bovendien houdt haar man van iemand anders.

'Vera wist plotseling weer hoe dat voelde: om in vijf lagen kleding ingepakt voor dit huis te staan, dat niet van vreemdelingen hield. Weggejaagd of weggerend, bolderwagen of busje, dat maakte geen groot verschil.'

De trotse eenzaamheid van beide vrouwen wordt door het dorp gerespecteerd. En dat Vera en Anne meer gemeen hebben dan ze denken, wordt duidelijk als ze schoorvoetend beginnen met het opknappen van het weerbarstige huis, dat ze nu niet meer willen verlaten. 'Het huis stond stil.'
Het is voor de Anne en Vera een einde van een vlucht om verschillende redenen, ze zijn geen vluchteling meer.

De auteur heeft fijnzinnig de zoektocht van deze vrouwen verwoord die op zoek zijn naar een plekje in de wereld dat ze hun 'thuis' kunnen noemen. Ze laat zien dat iemands achtergrond belangrijk is voor de rest van zijn leven, je kunt dat niet wegpoetsen.
Deze vluchtelingen waren op zoek naar een nieuw thuis. Het kan heel lang duren voordat een huis waar hij of zij al jaren woont ook een echt thuis wordt. Dat gebeurt pas als het gevoel zegt: 'je bent thuis'.