4,5/5* Een mustread!

In 'Laat los mijn hand' lees je over een reis van vier mannen naar Zürich.
Louis Lasker, Lou genoemd, start deze reis samen met zijn vader in Londen. Later sluiten zijn halfbroers zich bij hen aan. Jack en Ralph zijn een tweeling en voornamelijk met zichzelf bezig. Daardoor wordt het kleine busje waarin ze alle vier deze reis ondernemen wel heel erg klein en benauwend.

Vader is ongeneeslijk ziek en wil op een waardige wijze een eind aan zijn leven maken. In Engeland is euthanasie verboden en daarom heeft hij er voor gekozen samen met zijn drie heel verschillende zoons naar 'Dignitas' in Zwitserland te vertrekken om daar een en ander te bewerkstelligen.
NB 'Dignitas' is een bestaande non-profit organisatie in Zwitserland die mensen die ongeneeslijk ziek zijn of aan een geestelijke ziekte lijden waarvoor geen hoop op herstel is, de mogelijkheid tot euthanasie bieden.

Lou heeft begrip voor hun vaders wens.
Lou is zorgzaam, eerder zorgde hij tot het laatst voor zijn moeder en nu doet hij dat ook voor zijn vader.
Jack en Ralph zijn onuitstaanbare, maar toch ook fantastische mensen op hun eigen manier. Ze zijn weliswaar behoorlijk lastig, maar het zijn broers van Lou.
Zij hebben geen begrip voor de wens van hun vader, bovendien blijken er een boel onverwerkte grieven te zijn jegens hem over hun vroegere leven samen. Hij was behoorlijk egoïstisch, loog tegen hen en liet tenslotte hun moeder wanhopig achter om opnieuw te trouwen, waarna Lou werd geboren.
Door deze reis wil de vader toenadering tot zijn zoons zoeken, hij wil ook graag dat ze uiteindelijk meer bij elkaar zullen horen voordat hij zal sterven.

In dat kleine busje wordt iedereen gedwongen dicht bij zichzelf te blijven om te zien wat nu echt belangrijk is in het leven. De familie is uit elkaar getrokken en vader probeert tijdens deze laatste reis samen om iedereen weer bij elkaar te brengen. Hij wil de regie houden, ook over het leven van zijn zoons. Soms ben je wel heel dicht bij elkaar, daardoor vallen de onderlinge verschillen nog eens extra op.
De prachtige dialogen zijn levensecht en prachtig om te lezen, soms lijken de gesprekken onzinnig maar ze zijn passend en nergens lang genoeg om saai te kunnen worden.

'Laat los mijn hand' zijn twee verhalen in één. Het verhaal van de vader, maar vooral het verhaal van Lou die tot inzicht is gekomen. Deze titel heeft betrekking op beide personages.
'En soms moet je tegen mensen opstaan – net zo goed tegen degenen van wie je houdt als tegen de mensen van wie je dat niet doet. En soms betekent dat dat je ze in de steek moet laten. Ze voor dood achterlaten.'

In deze roadnovel gaat het niet om de landen te leren kennen waardoor ze reizen maar om bewustwording en uiteindelijk om zichzelf te leren kennen.

Edward Docx heeft met 'Laat los mijn hand' een roman neergezet vol respect voor de soms onuitstaanbare mens en zijn (on)hebbelijkheden. Je zult voor alle personages uiteindelijk begrip kunnen opbrengen.
Deze indrukwekkende roman moet je naar mijn mening gelezen hebben, het is zonder meer een aanrader.