Vol humor maar met een boodschap

Met de hand op mijn hart kan ik zeggen dat ik er van heb genoten!

Een heerlijk boek om te lezen, doordrenkt met humor maar zoals ik het zie een boek ook met duidelijke boodschappen.
Voor de politici die de zorg moeten regelen voor hoogbejaarden is de boodschap dat ze niet moeten doen alsof deze mensen niet meer leven, alsof ze allemaal al dementerend zijn en dat het dan niet meer uitmaakt hoe men leeft.
Voor de ouderen is de boodschap dat men moet leven zolang er (leefbaar) leven is. Ook als je kwaaltjes hebt er het beste van maken.
Indien het mogelijk is samen met anderen die in hetzelfde bootje zitten genieten van de oude dag en je niets aan laten praten door anderen. Je leeft maar één keer.
Voor de jongeren is de boodschap dat je met respect om moet gaan met ouderen, zij hebben dat in ieder geval verdiend.

Het was steeds moeilijk om het boek weg te leggen, ondanks de lekker korte hoofdstukken die steeds één dag behandelen. Ik heb geboeid zitten lezen over de oprichting van de rebellenclub, een besloten vereniging met de naam Oud-maar-niet-dood (Omanido) en heb zitten gniffelen bij het lezen van de doelen van deze vereniging. Er was duidelijk over nagedacht!

De eerste notitie van Hendrik is op 1 januari 2013. Hij zegt daar het volgende:
'Ik hou ook het komend jaar niet van bejaarden. Dat geschuifel achter die rollators, dat misplaatste ongeduld, dat eeuwige klagen, die koekjes bij de thee, dat zuchten en steunen.'
Op 31 december 2013 besef ook ik dat er een heleboel veranderd is gedurende dat jaar. Tijdens dit jaar werd ik meegesleept in gevoelens van blijheid en trots maar er waren zeker ook aandoenlijke momenten waarop het ouder worden met alle ongemakken voorop stond.

Dit geheime dagboek van Hendrik Groen, 83¼ jaar heb ik graag gelezen.