Ik bleef in verwarring achter...

Het is zonder meer een origineel verhaal.
Harper kan via één van de kamers in het betreffende huis een tijdreis maken in Chicago tussen de jaren '30 en de jaren '90 van de vorige eeuw. Hij moet zich flink concentreren en stapt dan het gewenste moment binnen. Dit huis noemt Harper voortaan 'Het Huis'.
Het verhaal begint in 1931 en houdt op in 1993. Tussen heden en verleden worden steeds sprongen gemaakt. Harper springt in ieder hoofdstuk naar een andere tijd. Dit maakt het lezen wat moeilijker, het is meer een puzzel. Ik vond het teveel afleiden van het eigenlijke verhaal.
Van Harper komen we weinig meer te weten, dan dat het een soort loser is, geen familie en vrienden heeft en alleen maar in zijn ogen 'stralende meisjes' wil vermoorden, zodat hij weer opnieuw kan reizen in de tijd. Er wordt pas laat in het boek wat meer over het verleden van Harper verteld.
Een aantal moorden van de hand van deze Harper, worden helemaal niet ontdekt en sommige worden weer niet aan eenzelfde moordenaar gelinkt, omdat de misdaden zoveel jaren na elkaar gepleegd zijn. Het is een ongrijpbare misdadiger.
Kirby heeft hij voor dood achtergelaten en dat is een fout die hij niet had moeten begaan.

'Ze ligt daar maar en wacht op de dood. Tot de pijn stopt. Maar ze gaan niet dood en de pijn stopt niet. En dan hoort ze Tokyo zacht brommen, alsof hij ook niet dood is, en ze begint pisnijdig te worden. Hij kan godverdomme de klere krijgen.'

Zij zal uiteindelijk op onderzoek uit gaan, maar niet meteen. Dan en Kirby ontmoeten elkaar bij de krant waar ze werken, hebben interesse voor elkaar, waardoor iets moois tussen hen ontstaat. Kirby vertelt Dan dat ze zich herinnert dat ze het kleine plastic paard gekregen heeft toen ze een klein meisje was en Dan gaat met haar op onderzoek uit.
Ik vond het een erg onduidelijk einde hebben en had een heel ontevreden gevoel toen ik het
boek weggelegd had.
Wellicht was het de bedoeling van de schrijfster om de lezer verbaasd achter te laten?