Een mooie reportage

Heb je net als ik interesse voor geschiedenis, waaronder deze boeiende gebeurtenissen in de vorige eeuw die hier beschreven worden en die nog steeds hun weerslag op ons leven hebben, kan ik dit boek zeker aanraden.

Het is altijd goed om iets uit verschillende oogpunten te bekijken. Deze reportage laat de kijk op de beschreven gebeurtenissen zien door de ogen van John Reed. Een ander zal er wellicht een andere draai aan geven. Maar omdat Reed daadwerkelijk aanwezig was ten tijde van de Russische Revolutie in 1917 is het een heel levendige reportage geworden.
Hij wilde overal bij aanwezig zijn waar de actie was, of het nu bij de bolsjewieken was of bij de burgers. Het is een heel bijzonder boek geworden omdat het verhaal niet achteraf verteld wordt.

Reed schreef deze reportage voor toekomstige geïnteresseerden, zodat die zouden weten wat er in Petrograd in 1917 gebeurde. Het hoe en het waarom van hetgeen gebeurde.
Dat is heel bijzonder. Hij interviewde o.a.Trotski. Dit is geen boek van een historicus maar een boek geschreven door een journalist en een observator. Hij wilde objectief zijn maar dat is hem niet helemaal gelukt. Dat gaf Reed ook zelf toe door toe te geven dat hij niet geheel onpartijdig was. Dat is zacht uitgedrukt!

Deze reportage heeft een aantal maanden op mijn leestafeltje gelegen om zo nu en dan opgepakt te worden en er een stuk uit te lezen. Op deze manier bleven de beschrijvingen en dialogen steeds fris en indrukwekkend.

We slenterden naar het Keizerlijke Paleis, langs de zoom van de uitgestrekte, donkere tuinen met hun fantastische paviljoens, versierde bruggen, die vaag uit de duisternis opdoemden terwijl het water van de fonteinen achtjes kletterde.

Reed liep daarop naar een zestal gewapende soldaten die naar hen keken en vroeg aan hen:
‘Wie zijn jullie?’ vroeg ik.
‘We houden de wacht’, antwoordde er een. Ze zagen er allemaal erg neerslachtig uit. Ze waren dat ongetwijfeld ook van het weken achtereen dag en nacht argumenteren en debatteren.
‘Horen jullie bij Kerenski’s troepen of bij de sovjets?’
Even bleef het stil, terwijl ze elkaar niet erg op hun gemak aankeken. Toen zei hij: ‘Wij zijn neutraal.’

Ik raakte zeker niet onverschillig door de vele informatie die me aangeboden werd maar keek mede door de mooie schrijfstijl, steeds weer uit naar het volgende hoofdstuk. Met dank aan de vertalers.