De angst is voelbaar...

Voor in het boek staan enkele woorden van Johan Wolfgang von Goethe – Alleen de mens is tot het onmogelijke in staat.
Wanneer je dit boek uitgelezen hebt, begrijp je pas goed wat deze woorden kunnen betekenen. Zowel de goedheid als de slechtheid van de mens komt in dit verhaal aan de orde.

Iets wat me opviel in dit boek is dat het verhaal uit twee gezichtspunten wordt verteld. Het gezichtspunt van Marjon en dat van Philippe. Op zich is dat niet bijzonder, dat gebeurt vaker. Wat het bijzonder maakte is we een heleboel hoofdstukken na elkaar vanuit hetzelfde perspectief mee kunnen leven met het betreffende personage. Steeds de beleving tijdens een aantal dagen van een en dezelfde persoon. Dit is heel knap gedaan, je leert het personage op deze manier heel goed kennen.

Het is een verhaal waar je kippenvel van krijgt omdat het heel dichtbij komt. Het kan in werkelijkheid gebeuren zoals we ook steeds weer in nieuwsberichten kunnen zien, helaas.
Het is een spannende thriller die een constant gevoel van angst achterlaat tijdens het lezen.
Ik heb het gevoel van 'angst' als het belangrijkste onderdeel van dit verhaal ervaren. 'Angst' om kwijt te zijn wat je het dierbaarst is, 'angst' om niet terug te vinden wat je kwijt bent en 'angst' om niemand meer te kunnen vertrouwen.
Zelfs op het eind was ik nog niet helemaal gerustgesteld dat er niets meer zou gebeuren.

Het verhaal lijkt op een gegeven moment duidelijk te zijn, maar neemt op het eind toch nog een onverwachte wending. Ik kan dat zeker waarderen.
Ik heb het boek graag gelezen.