De Schone Slaapster van Birchwood Manor

In de zomer van 1862 wordt er iemand van een jong gezelschap met kunstenaars binnen Birchwood Manor doodgeschoten. Niet alleen blijkt er een vrouw vermoord te zijn maar er is ook een vrouw verdwenen. Een cold case, en de whodunnit en whydunnit ligt in de tijdscapsule van het huis besloten. Gedurende sprongen in verschillende lagen van de tijd, ruimte, plekken en personen komt de oplossing van het moordmysterie na het verstrijken van 155 jaren voor de lezer steeds dichterbij. Het lijkt sterk alsof het huis zelf deze ontknoping regisseert door de juiste personen op de juiste tijd door het lot naar zich toe te lokken. Sterker nog, er is een legende over een feeënkoningin, die dit huis beschermt en ontheemde zielen een thuis biedt. Deze fee symboliseert de spirit en ziel van dit vreemd gebouwde huis.

Op een of andere wijze is de ziel van de dochter van de klokkenmaker daar in dat huis blijven hangen. Het is de enige ik-figuur in het boek. Zij vertelt als een nieuwsgierige ooggetuige het verhaal, dat zich voor haar ogen afspeelt gedurende haar onzichtbare jarenlange verblijf in het huis. Regelmatig deelt ze ook haar eigen herinneringen van toen zij nog leefde en ontsluiert geleidelijk aan stukjes van haar identiteit - want wie is nu deze entiteit, die tot ons spreekt en waarom is zij de spil van dit verhaal? Zo kijken we door haar ogen in wisselende sprongen door de tijd naar de belevenissen van sterke karakters met een sleutelrol als Edward Radcliffe, Pale Joe, Lucy Radcliffe, Ada, Leonard, Juliet, Tip, Elodie en Jack. Behalve Birchwood Manor zijn er ook rollen weggelegd voor de directe omgeving, de Theems, Londen maar ook voor bijvoorbeeld een verborgen schetsboek, een verhaaltje-voor-het-slapen-gaan en de Radcliffe Blue. Iedere medespeler en stukje in de puzzel van dit mysterie geeft Kate Morton haar passie-volle aandacht en elk sub-plot is weer onderdeel van het overkoepelende plot van dit boek.

Deze roman lijkt op een film van Alfred Hitchcock in een eigentijds jasje. De suspense en spanning kruipt steeds meer onder je huid. Uiteindelijk krijgt de onzichtbare dochter van de klokkenmaker het hele plaatje van haar verhaal onder ogen, eerder dan de lezer! Ze orakelt: “Mijn vogels keren terug op het nest en ik merk dat ik onverbiddelijk naar de kern van mijn verhaal wordt getrokken.”
Op dat moment gaat het boek, dat als een theaterstuk vier bedrijven heeft (1. De schoudertas, 2. De opmerkzamen) over naar het derde bedrijf, getiteld Birchwood Manor. De dochter laat haar ik-stem los en bereidt de lezer in een snelvaart tempo voor op het laatste bedrijf: Gevangen licht.

Zelden lees ik zo’n heerlijk, gelaagd boek. Uiteraard doet de dochter al in het eerste hoofdstuk alles uit de doeken wat er toen in de zomer van 1862 gebeurde. De invulling blijft tot het eind een mysterie. De idyllische voorkant belooft een zoetsappig historisch niemandalletje. Niets van al! De buitenkant is net zo misleidend als de inhoud. Pas op het eind weet je precies wat er gebeurd is. De sfeer van het boek is veelal magisch en zelfs feeëriek te noemen. Er zijn nu nog steeds plekken in het Verenigd Koninkrijk te vinden, waar zich onverklaarbare verschijnselen voordoen, ook al hebben we daar als moderne mens ingebouwd in de muren van de stad daar geen oog meer voor. Fijn dat Kate Morton ons weer kan inwijden in de mythische kijk op de wereld van weleer. De waarheid en schoonheid van de wereld blijft verbonden en verborgen in alles om ons heen. Zij licht enkel de sluier voor ons op. Je kunt dit boek lezen als een interactief escape adventure (zoals ik), maar je kunt je ook lekker ontspannen en je helemaal laten meevoeren met het spooky sfeertje op Birchwood Manor.