Hêm-me-naks -maar niet heus-

Verrassend hoe goed deze jonge schrijfster deze roman geschreven heeft. Ik loop tegen de zestig nu, maar ik herinner me zó weer hoe ik dacht, deed en sprak in mijn puberteit. Het draait allemaal om het belang van eigenwaarde in je leven. Doe je wat je van binnen voelt? Dat is toch een kwestie voor elke levensfase?! Roxy springt zonder bescherming in het diepe, laat haar veilige leventje achter zich en wordt een rockster in Amerika. Tegelijkertijd raakt ze gaandeweg haar succes verslaafd aan de cocaïne. Een vriendin van haar overlijdt aan een overdosis en Roxy verliest haar grip op de werkelijkheid. Dat klinkt niet echt als een gezellig gegeven voor een ‘chicklit’ (trouwens, ook geschikt voor de oudere chicks onder ons!). Toch zorgt Lisette Jonkman er voor dat liefde, vriendschap en familie een belangrijke rol spelen om Roxy weer op twee benen te krijgen. Hêm-me-naks is het codewoord, ham-and-eggs, van Roxy en haar beste vriend Arno: geeft helemaal niks hoor. Veel wordt vergeven en vergeten. De titel ‘Helemaal het einde’ begreep ik pas na lang nadenken. Het is een cryptogram, lijkt mij, van hêm-me-naks. Geen dun boekje, maar nergens verveelt het of is het voorspelbaar (ook al loopt het écht weer ‘goed’ af). Ik ben blij dat ik het gelezen heb