Tijd als baarmoeder van het leven

Dit prachtige verhaal is een ode aan de tijd. Het verhaal komt bij mij over als sciencefiction. De hoofdpersoon Tom heeft een aandoening: anageria. De schrijver maakt gebruik van dit bestaande fenomeen en zijn fantasie om een prachtige roman te schrijven over mensen die wel duizend jaar oud kunnen worden. Hoe ga je er mee om en hoe overleef jij jezelf, wie je bent en wie je wordt? Vele filosofische en historische kwesties worden getoetst aan de huidige tijd op een heel toegankelijke en plezierig om te lezen wijze. Ik weet van het oude testament dat er mensen zijn geweest die heel oud werden, zoals Abraham. Niet toevallig noemde Tom zijn hond zo. Als dat echt waar zou zijn dat mensen zo oud als Abraham werden, wat doen wij onszelf dan allemaal aan dat we ‘slechts’ en hooguit gezond honderd worden? Eendagsvliegen noemt Hendrich ons. Een soort Godfather die de anageria’s de Alba’s noemt en ze op manipulatieve wijze aan zich bindt. Hendrich jaagt het zintuigelijk genot na als doel van het leven en Tom houdt zichzelf in leven door zijn zoektocht naar zijn verdwenen dochter Marion. Door de omstandigheden kiest Tom uiteindelijk voor de liefde als zingeving en doel. Dit verhaal zit geweldig ingenieus en wijs in elkaar. Slecht verteld zou het gekunsteld zijn. Matt Haig is dus een schrijver die je in de gaten kunt houden. Regelmatig is het verhaal gewoonweg spannend te noemen en móét je gewoon verder lezen. Maar door de prachtig geschreven zinnen wil je anderzijds het boek niet te snel er doorheen gejaagd hebben. Daarom toch maar vier zinnen er uit lichten: “We waren overlevers, en precies daarom zouden we overleven. Wat we kennen heeft zijn tijd gehad en wat we niet kennen ligt in het verschiet -het verhaal eindigt en het verhaal begint, telkens opnieuw, terwijl we eeuwig in het heden bungelen. Er valt niets aan toe te voegen en toch is er altijd meer. Het leven stroomt over.”