Interessant

Anita heeft de anekdotische herinneringen van haar tante’s en ooms verhalend weergegeven. Eerst pakte ze de familie Borger aan; daarna de familie Terpstra. Beginnende met de verhalen van de oudste en eindigend met de jongste. In het begin moest ik wennen aan haar aanpak. De flarden van herinneringen per persoon zijn niet in tijd geordend en de vertelde stukjes kunnen zich ook nog eens in het heden van de afgenomen interviews afspelen. Al gaande weg kreeg ik inspirerende gedachten om hetzelfde te doen om zo mijn eigen autobiografie op te kunnen schrijven. Het is een mooie schrijfvorm om uiteindelijk je eigen rode draad te ontdekken. Ik heb dit boek met belangstelling gelezen. Zelf (1959) kom ik uit een R.K. gezin van vijf personen en ben juist in de stad opgegroeid. Heel af en toe kwam ik wat herkenbaars tegen. Bijvoorbeeld het gebrek aan aandacht en elkaar als kind zo goed en kwaad als dat kon opvoeden. De verwende jongste was mijn zus. Mijn vader sloot de deuren ook af als hij ging slapen, vroeg!, waardoor mijn oudere broers langs de regenpijp omhoog mijn slaapkamer inkropen als ze laat thuiskwamen. Ze dwongen mij om mijn raam open te laten. Om 18.00 uur was het vaste etenstijd. Geen overleg mogelijk! Te laat, en het eten was op, en je at wat de pot schafte. Als je het niet lekker vond moest je achter je eten blijven zitten totdat het op was.