Wat niet begint kan ook niet eindigen

Dit kleine bescheiden boekje kon mij niet bekoren. Het taalgebruik van Thomas Verbogt is poëtisch en het boekje lijkt op een gedicht in proza vorm. Om kort te zijn, ik heb het niet zo op gedichten. Het is niet mijn genre. Dan het verhaal misschien? Het gaat over twee kinderen, een buurjongen en meisje, die geen zin hadden om mee te doen met de wereld en volwassen te worden. Ieder vanwege hun eigen jeugdtrauma. In hun jeugd waren ze daardoor close. Maar ze konden elkaar daarna niet meer bereiken of vinden. De tragiek en zwaarte druipt van de pagina’s af. Daar moet je van houden. Nog een paar typerende zinnen: “Ik kan beter verzinnen dan leven.”, “Stella zegt dat ik moe ben van een leven dat voorbij is.” en zijn moeder zei: “Jongen, zullen we met alles opnieuw beginnen?” En toen was het verhaal uit.