Oh... Claire de la lune

Van dit soort boeken moet je houden. Ik raakte er in de war van. Deze Claire heeft zich na een onverwachte tienerzwangerschap van haar zoon Nicolas verschanst in haar hoofd. Ze is getrouwd met de vader van haar zoon, Gilles. In twintig jaar tijd is haar hart versteend en haar essentie zit er opgerold als een fossiel in gevangen. Dit boek verhaalt over de bevrijding van haar Venus uit de oerzee (daar mag de Atlantische oceaan aan de Bretonse kust voor dienen). Als het haar uiteindelijk lukt wil ze nooit meer in een keurslijf gevangen raken zoals in haar werk en huwelijk.

Ik had wel medelijden met alle Claire’s op deze aardbol. Intelligent, maar onbekend met haar hart en daardoor onbemind. Claire maakte ooit een fout als ‘ontluikende vrouw’ en nu ze een ‘rijpe vrouw’ wordt wil ze de vriendin van haar zoon, Julie, behoeden om niet dezelfde fout te maken. Haar boodschap: verbind je pas wanneer jij jezelf ontdekt en bevrijd hebt. Ze wil Julie ‘leren zwemmen’.
Allemaal aanhalingstekens in mijn recensie, want deze roman leest als een verborgen filosofische, existentiële vrij idealistische roman. Zware literatuur dus wat mij betreft. Eigenlijk ben ik wel blij dat het boek nu uit is. Ik zie de metamorfose van de vrouw liever in drie stappen gaan: het meisje (afhankelijk) komt in de puberteit en verandert in een vrouw (leert wie ze is dankzij haar relaties met anderen). Tot slot komt de vrouw in een tweede puberteit terecht, de menopauze, en wordt ze een gerijpte vrouw (voelt zich niet gevangen in relaties, senang met wie ze is). Zal het Claire lukken voor de laatste bladzijde haar ware gezicht te vinden? Als je nieuwsgierig bent, lees dan dit boek.